Koen Vogels (1980) vertelde al verhalen sinds hij kon praten.
Niemand kon toen echt volgen wat hij vertelde, maar dat werd later iets beter, gelukkig.
Hij kwam in 2009 in aanraking met het schrijven. Hij schreef toen een jeugdroman. Dat smaakte naar meer. Omdat hij als leerkracht basisonderwijs werkt, wilde hij veel liever boeken schrijven voor kinderen. Hij gebruikt in zijn boek de spanning en humor die hij ook in de klas tijdens zijn lessen graag gebruikt.
Bij elk verkocht boek in 2020 wordt €1,00 gedoneerd aan stichting Kidz-Taz in Oss. Stichting Kidz-Taz ondersteunt kinderen tot en met 17 jaar die opgroeien in gezinnen met een minimum inkomen. Zij organiseren een aantal leuke activiteiten door het jaar heen, zoals uitjes in de vakantie en rondom kerst en Sinterklaas. Meer informatie over deze organisatie vind je via https://kidztaz.jimdofree.com/
Het geluk zat me helaas tegen. De meester was weer bij me komen staan.
‘Goed, waar waren we gebleven,’ zei hij met een valse grijns. ‘Oh ja! Open het raam en laat je naar beneden vallen.’ Even pauzeerde hij en dacht na. ‘Pak het raam aan de linkerkant maar!’
Ik gehoorzaamde met tegenzin en stapte naar het linker raam. Met gemak kiepte ik het naar binnen open. De frisse ochtendwind streelde over mijn wangen. Normaal gesproken zou ik ervan genieten, maar nu niet. Ver beneden mij waren kleuters rond aan het rennen. Het zachte geluid van hun plezier was nog net te horen. Iets naar ze roepen zou geen effect hebben. Niemand had door wat er gebeurde. Geen kind of juf keek op naar boven, helaas. Mijn rechterbeen zwaaide ik door het open raam. Een traan welde op in mijn ooghoek. Ik was bijna tien, maar ik zou mijn verjaardag niet halen. Ik zwaaide mijn andere been ook naar buiten. Daar zat ik dan, in het open raam. De tranen liepen over mijn wangen. Het was een geluk dat meester Kain weinig ervaring had met Formule 6. Hij leek niet te merken dat ik meer tijd nam dan mijn klasgenoten.
Ik dacht aan mijn ouders, mijn zus en mijn lieve vrienden. Hopelijk begrepen mijn ouders straks dat ik steeds de waarheid had gesproken. Ook dacht ik aan Crazy Science. Hoe die geweldige, knotsgekke professoren me hadden geprobeerd te helpen. Zomaar, zonder dat ze me kenden. Bijna wisten we samen een gevaarlijke gek tegen te houden. We hadden bijna zijn valse plannen aan het licht gebracht. Bijna. Helaas had ik deze gevaarlijke man onderschat. Het plan van meester Kain bleek beter te zijn dan het onze.
Ik voelde hoe ik mijn evenwicht verloor. Daar ging ik dan.