Varkenslied
Vreugde of verdriet?

Een nieuw leven en een nieuw beroep opbouwen in een ander land, dat valt niet mee. De voormalige archeologe Silke doet het. Haar laatste werkproject is afgebroken, haar toekomst is onzeker. Aanvankelijk vindt ze op een nieuwe plek de rust waar ze naar op zoek is. Na er kort van genoten te hebben breekt al snel een moeilijke tijd voor haar aan. Ongemerkt raakt ze verzeild in een situatie die ze met niemand kan delen. Ze voelt onmacht, woede en verontwaardiging en voor de varkens compassie en verdriet. Er moet iets gaan veranderen beseft ze, en besluit dan in actie te komen voor de varkens. Zo maakt ze ook een persoonlijke ontwikkeling door, die gevolgen heeft voor de mensen in haar omgeving.

Anja van Briemen verzon vroeger al verhaaltjes voor haar kind, deze schreef ze niet op. Toen ze vele jaren later aan haar eerste boek begon, bleek schrijven voor haar als vanzelf te gaan, de inspiratie stroomde direct. Het besef dat ze de gebeurtenissen uit haar verbeelding tot een groot verhaal kon laten komen, was een nieuw ontdekte ervaring voor haar. Toen ze met een schrijfcursus begon, was haar roman Varkenslied al bijna klaar.
Anja schrijft over dieren in de bio-industrie. Het onderwerp ligt haar na aan het hart, ze houdt van dieren en vindt dat ze recht hebben op een dierwaardig leven. Iets dat lang niet altijd vanzelfsprekend is. Ook haar volgende roman over het leven van kippen gaat daar over.

Thuis zit Silke aan haar keukentafel een tijdje voor zich uit te staren, allerlei gedachten spelen door haar hoofd. Maar geen enkele leidt tot een oplossing. Ze voelt zich heel alleen en overweegt Falco in vertrouwen te nemen. Wat zal hij vinden van waar ik mee bezig ben? Toch maar beter niets vertellen denkt ze, ik moet er eerst zelf uitkomen.
Ze gaat in het dossier opschrijven wat ze in de schuur heeft mee-gemaakt. Intussen bevat haar dossier Varkenslied al flink wat pagina’s. Ze leest alles nog een keer na van begin tot eind en denkt dan: dat wat hier staat is een bewijs van de arrogantie van de mens die denkt gewetenloos en straffeloos met dieren om te kunnen gaan. Maar haar eigen geweten speelt haar ook parten, ze is immers zelf ook te laf om openbaar te maken wat ze doet en wat er in de schuur gebeurt.