Na het motorongeluk

Met mijn BMW met zijspan kreeg ik in België in 1995 door een gat in de weg een ongeluk. Daarna ben ik in het ziekenhuis terecht gekomen en heb daar heb ik in totaal 50 weken doorgebracht. Dit verhaal beschrijft hoe het mij daar allemaal verging.

Voor mijn ongeluk was ik inkoopster van modems en tegenwoordig zit ik in de WAO. Ik ben altijd positief gebleven. Want ik denk dat ik na al die jaren nog steeds dingen kan en leer. misschien anders, en niet zoveel als vroeger maar wat ik vroeger allemaal kon weet ik toch niet meer. Dus het kan ook zijn voordelen hebben als je je geheugen zo goed als kwijt ben want ik weet ook niet wat ik mis.

Het volgende wat er te lezen valt is mijn verhaal vanaf eind mei 1995. Van voor die tijd weet ik zo goed als niets meer. In ieder geval weet ik van 15 jaar voor die tijd helemaal niets meer en van de tijd daarvoor weet ik vaag nog een paar dingen. Ik weet bijvoorbeeld nog wel op welke lagere school ik heb gezeten, maar je zou alle leraren naast elkaar kunnen zetten, daar zou ik er geen een meer van kennen. Nu weet ik natuurlijk niet of dat normaal is, want dat is al wel meer dan 30 jaar geleden, en ik denk eigenlijk wel dat het niet zo vreemd is als ik ze niet meer zou kennen.
Het verhaal begint op het laatste weekend van Mei 1995. In dat weekend zou ik naar een motorfeestje ergens in Belgié gaan. Ik geloof dat de plaats Heist op den berg was, of zoiets, maar ik heb het dus niet gehaald. Ik reed daar naar toe op mijn BMW motor met zijspan en op ongeveer 15 kilometer voor we waren waar we op weg naar toe waren, naar een feestje, is door een gat in de weg het wiel van mijn zijspan afgebroken. Vervolgens ben ik tegen een geparkeerde auto opgeknald (het zijspan heeft de auto geraakt), van de motor afgevlogen, en op mijn hoofd weer op de grond terechtgekomen. Vervolgens ben ik in coma geraakt, en volgens de papieren heb ik dat 4 maanden volgehouden. Ik zeg volgens de papieren, want op het moment dat ik weer bewust geworden ben, was het inmiddels 9 maanden later.
Dat was trouwens wel een rare ervaring op zich. Moet je maar nagaan. Je wordt wakker op een kamer die je niet kent (in een revalidatie kliniek, met af en toe mensen om je heen die je niet kent (verplegend personeel) en je weet helemaal niets meer. In het begin dacht ik lag te dromen, en gezien de omstandigheden vind ik dat niet eens zo'n gekke gedachte. Maar toen kreeg ik bezoek, van mensen die ik wel kende, en die hebben me toen uitgelegd waar ik was, en waarom ik daar was. In totaal heb ik 50 weken in ziekenhuizen doorgebracht.
Het schijnt dat in die tijd dat ik uit coma ben gekomen ik alles opnieuw heb moeten leren. Ik kon niet meer lopen, ik heb gehoord dat ik in het begin niemand meer kende, zelfs mijn ouders niet, en ik kon dus helemaal niets meer, maar ik heb gehoord dat ik wel behoorlijk eigenwijs geweest ben. Moet je maar nagaan, ik kon niet lopen, maar ik wilde wel weg uit het ziekenhuis. Dan klom ik uit bed, en dan viel ik op de grond. Ik heb gehoord dat ze me toen maar hebben vastgebonden. Er zijn ook wel grappige dingen die ik uit die tijd heb gehoord. Het zal op dat moment wel niet leuk zijn geweest, maar als ik dat achteraf hoor, dan vind ik het wel grappig. Moet je maar nagaan, op een gegeven moment kom ik uit coma en ken ik helemaal niemand meer. Mijn ouders niet, mijn beste vrienden niet. Ik kende niemand meer, en ik kon toen ook een hoop niet meer. Op een gegeven moment komen er een paar Amerikaanse vrienden van me binnen lopen, die ik nog kende uit de tijd dat ze in Soesterberg in het leger zaten. Zelf had ik toen in die tijd een cafe in Soest en daar kwamen ze altijd. In ieder geval komen ze dus binnen lopen en ik begin Engels tegen ze te praten. Vreemd, maar waar, tenminste dat hebben ze me verteld. (Die Amerikanen dan, want ik kom nog wel eens bij ze. Ze zijn nu in Duitsland gelegerd).
In ieder geval ben ik dus na 9 maanden weer van me zelf bewust geworden. Eind mei 1996 (eind volgende maand) is het allemaal 5 jaar geleden gebeurd, en ik merk nog steeds dat er meer dingen zijn die beter gaan. Of eigenlijk bedoel ik niet dat er dingen beter gaan, maar ik begin steeds meer te kunnen, en nu begin ik ook af en toe weer dingen te onthouden. Bijvoorbeeld wat ik gisteren gedaan heb, en wat voor afspraken ik heb. Een jaar geleden had ik dat absoluut nog niet. Dan was ik een dag weggeweest, en als ze dan de volgende dag aan me vroegen wat ik gisteren gedaan, dan had ik geen idee. Dat schreef ik wel allemaal op, omdat ik het wel terug wilde bekijken, wat ik gedaan had, en waar, en hoe lang. Ik schrijf nog steeds wel al mijn afspraken op, maar ik heb het idee dat het wel vrij normaal is als je afspraken en belangrijke gebeurtenissen opschrijft, want niemand kan alles onthouden (denk ik).
Dat ik dit nu allemaal noteer, dat is in principe voor mij ook een test, om te kijken of het allemaal goed genoeg gaat, naar mijn zin. Ik zeg naar mijn zin, want ik heb gemerkt dat naaste omstanders eerder tevreden zijn over hoe het allemaal gaat, dan dat ik zelf ben. In principe is dat ook wel logisch, want ik ben degene die iedere dag met mezelf te maken heeft en die niet met nadenken over mezelf op kan houden als er dingen naar voren komen die me niet bevallen. Niet dat dat gebeurt.