De zes van gruwelberg en het Monster van gruwelberg

Langzaam klimmen ze verder over de rotsblokken richting de grotten.
Als ze een uurtje geklommen hebben, ziet Zöndrebröd de ingang van de grotten.
“We zijn er!” roept hij uitgelaten.
“Hé, wees stil, gek! Straks hoort het monster je en komt hij naar buiten, uit de grot!” fluistert Graskwiebus.
“Ja,” kakelt de rest er gelijk achteraan, “niet zo hard.”
En er klinkt een lange ‘sssssst’.
Langzaam kruipen ze richting de ingang van de grot.
Het is er groot en donker en ze zien niks, er is geen monster te zien.
Als ze in de ingang staan, vraagt Minisculerie of ze ook een lamp hebben meegenomen.
“Ja,” schreeuwt Zöndrebröd, “ik heb de zaklamp van mijn vader meegenomen.”
Weer klinkt er een lange ‘ssssst’.
Maar op het moment dat hij hem wil aan doen gebeurt er niks.
“O nee, de vuurvliegjes zijn op, denk ik,” zegt Zöndrebröd sip.
“Hoe kan dat nu, heb je niet gekeken of ze het nog deden dan?” vraagt Minusculerie
“Nee, ik moest hem snel pakken, want eigenlijk mag ik hem niet meenemen,” zegt Zöndrebröd.
Wat nu.
“Ik weet wel wat,” zegt Graskwiebus. “Even geduld, ik ben zo terug.”
Graskwiebus rent weg en na een minuut of tien komt hij terug met een handvol vuurvliegjes.
“Hoe kom je daar nou zo snel aan?” vraagt Kleinaria verbaasd.
“O, dat is niet zo moeilijk, hoor,” zegt Graskwiebus. “Hier om de hoek bij de berg zit een heel nest.”
“O, wat ben ik blij dat jij mee bent vandaag, anders hadden we terug gemoeten zonder dat we het monster hadden gevonden,” zegt Kleinaria
“Over dat monster gesproken, wat gaan we doen als we hem vinden?” zegt Toversmidie.
“Het lijkt me niet dat we hem kunnen meenemen naar huis,” zegt Toversmidie.
“Nee, natuurlijk niet,” zegt Zöndrebröd, “maar misschien kunnen we hem vangen en weer opsluiten.”
“Zou jij dat durven dan?” vraagt Minisculerie met grote ogen.
“Tuurlijk,” zegt hij en draait zich gauw om. “Eh. Zullen we maar gaan?”
Rustig lopen ze met elkaar de grot in, dieper de donkere ruimte in.