Bizarre en hilarische reiservaringen van een single

Een foto van een driemaster in de Caribbean, een gezellig verhaal over een vakantiehuisje in Zeeland en de serie “Ik vertrek” waren de inspiratie tot het schrijven van de reizen van Monique. Ook een aantal toevalligheden die op haar pad kwamen, zoals een ontmoeting met zeezeiler in Sint Maarten en een nieuwe ‘verloofde’ die vaste gast was op een naakteiland in Frankrijk, zorgden voor een reis. Impulsieve beslissingen die niet altijd aan de verwachtingen voldeden, maar met humor en geduld door de auteur ondergaan zijn. De auteur besluit haar werk met ‘prettige ervaringen’ zodat de lezer ook de positieve ervaringen mee kan beleven. De losse schrijfstijl en humor maken het ondanks de tegenslagen die de auteur tijdens haar reizen ondervindt toch tot een zeer vermakelijk boekje.

Op haar 17e vertrok Monique Bouvy uit het ‘saaie Wassenaar’ en werd au pair in het buitenland. Na deze periode verbleef zij een jaar in Curaçao waar zij als mannequin voor een modehuis heeft gewerkt, soep demonstreerde in een supermarkt en vele andere kortdurende baantjes had. Na deze periode vestigde zij zich in Amsterdam en dompelde zich onder in het uitgaansleven. Door haar werk bij een luchtvaartmaatschappij was zij in de gelegenheid vele verre reizen te maken. Hierna volgde een korte periode in London, waar zij werk vond als supervisor in een groot hotel. Tijdens haar verblijf in Den Haag leerde zij haar aanstaande man kennen en ze verhuisde naar het Midden-Oosten en Algerije. Ook aan deze tijd kwam weer een eind en de auteur vestigde zich weer in Amsterdam, waar het maken van reizen weer begon die tot heden duurt. De auteur geeft in deze periode van haar leven de voorkeur aan tuinenreizen, maar kijkt terug op vele bijzondere reisherinneringen.

Na een paar maanden latten vroeg hij mij mee te gaan naar Île du Levant, een naturisteneiland in Frankrijk. Hij kwam hier al jaren en dacht dat het ook wel wat voor mij was. Nu ging ik in die periode ook al naar het naaktstrand, dus was naturisme voor mij geen enkel bezwaar. Hij vertelde mij dat er in het centrum van het plaatsje een zogenaamd ‘minimum’ gedragen moest worden. Op de Albert Cuyp waren genoeg minima te vinden - het was de topless-tijd.
Marius had de trein gereserveerd, de accommodatie zouden we bij aankomst gemakkelijk kunnen vinden volgens hem. Wij hadden afgesproken elkaar in de restauratie van de eerste klasse te treffen. Mijn reisgenoot wilde graag dat ik in het zwart gekleed zou gaan met zwarte nylon kousen, uiteraard met jarretels. Toen ik hem in de restauratie trof zag hij er zelf uit als een soort Monet: wit tropenpak met bijpassende hoed. Ik had hem gevraagd zijn schilderspullen mee te nemen zodat hij wat omhanden had en ik af en toe afstand van hem kon nemen; hij neigde namelijk nogal naar bezitterigheid. Zo begonnen wij onze reis naar Île du Levant, hij als schilder en ik als zijn model!
In de trein ging het eigenlijk al mis, hij probeerde mij psychologisch onderuit te halen, hij dacht dat mijn relaxte houding gespeeld was en had een sterk vermoeden dat ik van binnen een angsthaas was, enfin, het gesprek werd steeds heftiger en bepaald onaangenaam. De sfeer was om te snijden en de reis werd verder in gespannen stilte voortgezet. Na aankomst in Le Lavandou - een mooi plaatsje aan de kust - gingen we per boot naar het eiland.