On.

Cor is een echte einzelgänger, bewust minimaal sociaal. Hij vult zijn dagen en vaak ook nachten met het onderzoeken van allerlei dingen, de meest onwaarschijnlijke maar ook de meest voor de hand liggende. Zijn nieuwe buurvrouw, Fran, is de enige die hem lijkt te begrijpen.

Walter Spaepen buigt zich al jaren over zijn zielenroerselen. Met een schuine blik op de wereld en haar mensen filtert hij ongenadig maar met zin voor humor de
kleine dingen des levens. Daarin zitten sporen van de menselijke existentie. Naast een grote liefde voor filosofie koestert hij een ware passie voor
muziek. Dat vertaalt hij na lange overpeinzingen in verhalen, romans, theater, hoorspelen... Zijn werk laat zich niet onder één noemer vatten. Eerder verscheen bij Boekscout van deze auteur ook ‘Mateo’.

De volgende dag had zij hem erop attent gemaakt hoe ongepast zijn gedrag de avond ervoor wel geweest was.
Cor schrok van haar beschuldigingen en besloot Fran uiteindelijk in te lichten over zijn humeuronderzoek en wat er dus precies aan de hand was geweest.
‘Wil je me vertellen dat jij een bepaald humeur wel kan veroorzaken door muziek maar het niet kan veranderen als dat nodig zou zijn?’ vroeg Fran.
‘Ja, eigenlijk wel. In extreme gevallen zou ik dat wel kunnen. Ik heb het zelf al een keer geprobeerd maar dat is nefast voor mijn lichaam, zie je.’
‘Je lichaam?’ Fran begreep het niet.
‘Ja, mijn lichaam, ‘s anderendaags had ik razende hoofdpijn en diarree. Waarschijnlijk een reactie op het bruut afbreken van de gemoedsgesteldheid. Ze moet normaal gesproken de kans krijgen om stilaan en uit zichzelf weg te ebben.’
‘Je bent een rare kerel, Cor, maar dat wist ik al,’ lachte Fran. ‘Vind jij dat ‘regelen’ van je humeur niet een beetje gevaarlijk? Je weet toch niet welke gevolgen dat immers op lange termijn kan hebben? En in zo’n situatie als gisteravond lijkt het me ook niet echt ideaal!’
‘Nee, het is totaal ongevaarlijk. Trouwens, ik regel mijn humeur alleen wanneer ik dat wil. Niet altijd dus. Normaal heeft er ook niemand last van.’

Dat klopte wel.
Cor was meestal heel alleen. Er waren dagen dat hij niemand zag of sprak en dat vond hij maar goed ook.
Hij vroeg Fran nog met aandrang om niemand iets te vertellen over zijn onderzoek en zijn technieken.
‘Tja, wat had je gedacht, gekkerd, wie zou zoiets ook geloven?’

Cor dacht drie sigaretten lang na en koos voor ‘Nurkse omgevingsassimilatie met secundaire progressie van reactiviteitvermogen’. Hij zocht het klarinetconcerto van Mozart.
Het beloofde een creatieve dag te worden.