Drugs
Het dorpje “Stigma”

Drugs, het dorpje 'Stigma' is het keiharde verhaal van een in Amsterdam zwervende straatjunk, verslaafd aan heroïne en cocaïne. Na achttien jaar clean zijn analyseert hij op geheel eigen, vaak humoristische wijze, nietsontziend de heroïneen cocaïneproblematiek en de vaak falende hulpverlening. Tevens doet hij een voorstel voor een totaal andere behandelmethode. Een onthutsend kijkje achter de schermen van een zeer verborgen wereld die drugs heet. Waar psychiatrische patiënten zoals hijzelf leven aan de donkerste kant van onze maatschappij.

Ik ben geboren op 30-04-1963 te Heerlen om precies te zijn. Locatie: een vroedvrouwen kliniek te Heerlen. Ik stel me zo voor, dat er na een maand of drie mijn toekomstige ouders voor de eerste maal een bezoekje aflegden. Om mij vervolgens na vijf maanden mee te nemen naar huis, Huize “Derks”.
Achtergrond van mijn adoptie ligt hem in het feit dat mijn biologische ouders niet gehuwd waren en dat was in ’63 in het katholieke zuiden nou niet helemaal conform de heersende moraal. Ik werd afgestaan.
Pa Derks was een spoorman en Ma Derks een huisvrouw. De reden van mijn adoptie was de ongewilde kinderloosheid veroorzaakt, wellicht, door Buik-TB bij mijn moeder. Derde aanwezige in het gezin was mijn oma van Ma’s kant. Zij was de weduwe van een spoorman, die bij een tragisch beroepsongeval het leven liet
Ik was niet het enige kindje. Twee jaar voor mijn komst hadden Henny en Theo Derks, mijn ouders al een ander jongetje aangenomen. Ton. Ik werd tot zijn broertje verklaard en met mijn komst was het gezin Derks compleet.

Gezien het feit dat mijn vader spoorman was, hadden wij met het hele gezin de beschikking over vrij reizen per trein. Dit resulteerde in 2 vakanties per jaar. Deze vakanties staan mij nog helder voor de geest en vormen de bron van mijn mooiste herinneringen uit mijn kindertijd. Toen ik vier of vijf jaar oud was kon ik al skiën en zuid Frankrijk was mij ook zeer bekend. Menige zomervakantie werd doorgebracht met het zwemmen en kamperen aan de Mediterrane, ijsjes etend aan de brede boulevard van Saint Rafael. Als kleine tegenprestatie sleepten Ton en ik met enige forse tegenzin de hele vakantie het benodigde drinkwater aan van het toiletgebouwtje naar onze tent. Een vrolijk rood wit blauw geval waar we jarenlang onze zes weken zomervakantie in doorbrachten. In de loop van mijn jeugdjaren heb ik nog aardig wat andere landen gezien en daar ook met volle teugen van genoten.
De wintervakanties werden steevast doorgebracht in “Stams””, Oostenrijk. Toen nog een lieflijk dorpje aan het riviertje de “Inn”. Vanuit Stams vertrokken wij elke ochtend gezamenlijk naar het hoger gelegen “Seefeld” om na een dag skiën (vallen en weer opstaan) totaal uitgeput weer terug te keren naar ons appartement alwaar wij na het eten als een blok uitgeput in slaap vielen onder reusachtige donzen dekbedden. Skiën was mijn lust en mijn leven en gedurende een aantal jaren Oostenrijk toen de rest van de Derksjes het skiën al lang en breed had opgegeven in verband met het groeiende aantal blauwe plekken, ging ik dagelijks alleen omhoog met de trein. Dat uitgelaten gevoel is mij altijd bijgebleven, wat een vrijheid, wat een geluk.