Zoektocht naar een reddeloos verloren tijd

Verdwenen. En nooit geweten waarheen of waarom. Dat is het dilemma waarmee Els al haar hele leven worstelt wanneer zij terugdenkt aan haar eerste lief. In de zestiger jaren van vorige eeuw overkomt haar een aantal gebeurtenissen waarvan de tentakels haar vijftig jaar later nog altijd in hun greep hebben.
Tot er op een dag bij graafwerken in de haven van Antwerpen een lijk gevonden wordt. Een lijk met een juweel in de hand, wat Els onmiddellijk herkent. Zal de vondst leiden tot een ontknoping en kan eindelijk het verwerkingsproces beginnen?

Lea Groffen (Antwerpen, °1948) schreef reeds eerder verhalen, fictief en non-fictief, zich afspelend in haar geboortestad, uit het verleden van haar familie. Met dit boek beoogt zij een verhaalstructuur in twee tijdvakken. In alternerende hoofdstukken lees je het wel en wee van dezelfde personages maar dan in twee tijdsgewrichten met meer dan vijf decennia verschil. In de laatste periode komt de ontknoping waardoor de personages reflecteren over hun al dan niet veranderde relatie tot personen en situaties uit het verleden.

Aan Els’ slapen beginnen adertjes te kloppen en er trekt paniek over haar gezicht, want is dit wel wat ze wil? Ze voelt zich tegelijk aangetrokken en angstig voor een eventuele confrontatie met haar oude lief. Hoe zullen ze tegenover elkaar staan? Zal ze hem nog herkennen? Hij zal wel erg veranderd zijn, allicht getekend door het leven. Zal er iets in zijn oogopslag, zijn gebaren, zijn manier van spreken haar onmiddellijk weer vertrouwd voorkomen? En hoe zal hij háár vinden, nu zij niet meer jong en gestroomlijnd is en de sporen van een heel leven draagt?
Koudwatervrees, daar heeft Mirjam geen last van, ongeduldig loopt ze naar de volgende trap.
‘Komaan, Els. Deze meneer heeft toevallig dezelfde familienaam en gaat ons helpen.’
Overgeleverd aan twijfel en met één hand steun zoekend op de trapleuning, blijft Els nog staan aarzelen. Snapt Mirjam het dan niet? Samenzweerderig sist ze tussen haar tanden: ‘Die meneer heeft wél te maken of te maken gehad met de firma De Groot. Dat kan niet anders.’
De timer dooft de plafondlichten. De plotse duisternis draagt bij tot de zenuwachtigheid en beklemming die Els voelt. Het is alsof ze boven gevaar zullen lopen. Nu kunnen we nog terug. Maar dat is zonder de vastberadenheid van Mirjam gerekend, want vliegensvlug grijpt zij naar de dichtstbijzijnde lichtknop en bekijkt Els in het weer aanfloepende licht.
‘Zeg Els, het wantrouwen staat op je gezicht te lezen. Laat mij maar het woord voeren, oké?’
Nog steeds onzeker, sluipt Els in het nu weer verlichte trappenhuis achter haar vriendin aan, pas op de derde overloop is haar zwak moment voorbij en stemt ze in.
‘Oké, het is goed.’