Onderweg
Verhalen van een taxichauffeur

Als je met de taxi onderweg bent kom je van alles tegen. Mensen uit de hele wereld stappen bij je in. Maar ook jonge kinderen die naar school gebracht moeten worden, of gewoon mensen uit de buurt. Met de meesten kan je wel een gezellig praatje maken. De praatjes in dit boek zijn te leuk om ze niet te delen.

Marit Semplonius (1961) is geboren en getogen in het mooie Callantsoog. In 2003 heeft ze haar huidige man leren kennen. Marit is toen ze van school afkwam in de zorg gegaan. Daarna vond ze een baan als allround inkoopster bij een internationale transportbanden producent zodat ze ‘s avonds bij de kinderen kon zijn. Begin 2009 heeft ze haar taxichauffeursdiploma behaald. Ze is toen samen met haar man een taxibedrijf in Hoorn begonnen omdat hun garagebedrijf was afgebrand en tot overmaat van ramp werd het transportbandenbedrijf waarvoor zij toen nog werkte verkocht waardoor ze haar baan kwijtraakte. Ze woont nu al bijna 20 jaar in Schellinkhout met haar tweede man. De kinderen zijn inmiddels het huis uit. In Schellinkhout heeft ze de ruimte gevonden om haar artistieke en creatieve ideeën te ontplooien naast het taxibedrijf wat inmiddels haar lust en haar leven geworden is. Haar werk is haar hobby.

Ik moet ze ophalen in Medemblik. Ze liggen met hun boot aan de Oosterkade, aan het begin, tegenover huisnummer 47. Het is maar hoe je het bekijkt, denk ik, als ik de Oosterkade opdraai met de bus om ze op te halen. Nummer 47 is helemaal aan de andere kant, aan het eind. Ze staan al op de kade en wuiven en springen erop los om mijn aandacht te trekken. Zwarte Piet is er niets bij. Ik stop en stap uit om ze te helpen instappen. Ze zijn allemaal in bootstenue. Gestreepte shirts, piratenbroek, zeiljacks en bootschoenen. En allemaal grijs gelokt en wat stram. Geaffecteerde stemmen.

“Nee, Pietie, ga jij maar achterin, Annet weet de weg. Zij heeft navigatie op haar telefoon.”

Linda moet ernaast, dan drie stuks op de middelste bank en Annet voorin.

“Oh, meiden, even opletten hoe we rijden, hoor! Even kijken, bochtje naar rechts, naar links, eh, stationnetje, ik ben het alweer kwijt,” klinkt het vanaf de achterbank.

“Ik ook,” hoor ik in koor vanaf de middelste bank.

“Rij jij straks maar voor, Annet, dan volgen we je wel. Ja, de boot is stuk en we waren vastgelopen en zijn gered door de reddingsbrigade,” vertellen ze. “Toen wachten op de monteur en daarna gingen we weer varen en liep de dieseltank leeg. Dus toen dreven we weer rond en moesten we weer worden gered, omdat we tegen de dijk aan waren gedreven.”

“Ach, waren jullie aan lagerwal geraakt?” vraag ik meelevend.

“Ja, letterlijk en figuurlijk,” lachen ze.

Maar ja, door dat gedoe kunnen ze nu niet terugvaren naar Harlingen en daar staan hun auto’s geparkeerd.

“Wat een rare naam – ‘Opperdoes’,” vindt Pietie vanaf de achterbank.

“Oh, ja,” gaat de rest zich er ook mee bemoeien. “Waar gaan we eigenlijk heen?

“Eh, naar Harlingen,” probeer ik. “U moest toch uw auto's ophalen?”

“O, ja dat is zo, maar nu rijden we richting Alkmaar.”

“Ja,” zeg ik, “en naar de A7.”

“Oooo, de A7.”

“Ja,” zeg ik weer, “die gaat over de Afsluitdijk”.

“Afsluitdijk?” klinkt het verbijsterd vanaf de achterbank.

“Ja, u weet wel, toch? Die dijk tussen Noord-Holland en Friesland? De trots van Nederland?”

O ja, die dijk. Ja, daar waren ze weleens overheen gereden, maar of dat op de heenweg was? Dat weten ze niet meer, toen waren ze blind achter Annet aangereden, want die had navigatie op haar telefoon.

“Heb jij bereik?”

“Ja, 3G en jij?”

“O, weet ik niet. Eén streepje.”

“Ach, heb je maar één streepje? Waar zijn we nu? Agriport? Nog nooit van gehoord. Waar is dat?”

“Vlak bij Medemblik, aan de A7.”

“A7?”

Ik zucht inwendig en besluit om maar niet te veel te zeggen. De dames kakelen vrolijk verder. Annet vertelt dat ze ieder jaar een boottocht maken met zijn zessen, maar dat ze dit jaar wel achtervolgd worden door pech. Motorpech, diesellekkage, diefstal, en noem maar op.