Wat een leuk boek! Het leest niet alleen makkelijk en prettig, het is ook mooi-persoonlijk. Alsof je echt in gesprek bent met de auteur, en samen door haar leven loopt en herinneringen ophaalt. De foto's maken het helemaal af, en de columns over Klein Jongetje kunnen zo in de Libelle!
Drie grote zonnebloemen
Een leven lang letters
- Auteur
-
Mieke Marquart Scholtz
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Biografieën
- Reviews
- 5,0 / 5 (1 reviews )
- Prijs
- € 18 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Haar eerste versje maakte ze toen ze zeven was, en sindsdien is Mieke Marquart Scholtz altijd uit pure interesse en liefhebberij met taal bezig geweest. Zoals ze het zelf omschrijft: ‘Een leven lang letters.’ Deze verzameling van haar schrijverijtjes is een boeiende afwisseling van proza en poëzie, van haar dagboek als vijftienjarige tot rake columns over haar belevenissen als oppas-oma, en dit alles aan elkaar geregen door herinneringen en anekdotes.
Mieke Marquart Scholtz is de meisjesnaam van Mieke Poelman.
Over de auteur
Mieke Marquart Scholtz (Amsterdam 1942) werd geboren in een gezin waarin boeken en taal een grote plaats innamen, gestimuleerd door haar vader, die leraar Nederlands was. Ondanks haar drukke gezin met drie kinderen, is de liefde voor taal nooit verflauwd, getuige de vele liedteksten en vertalingen, en gecombineerd met een andere grote liefde, die voor de muziek, resulteerde dit in 2006 in een roman over een koor, ‘De Passiezangers’.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464036770 / 978-94-640-3677-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 23-10-2020
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Biografieën
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 104
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Door de stille straat lopen we naar het speeltuintje om de hoek. De wipfant is favoriet, en als goede tweede komt het speelhuisje, waar ik me ook in moet vouwen, anders is het niet echt.
Vlakbij is een sappig weilandje, waar de manegepaarden staan te grazen, en dat lijkt me aardig om te gaan bekijken. “Kijk eens, paardjes!” animeer ik, en ik zet hem met zijn gezichtje in de goede richting, maar Klein Jongetje is niet geïnteresseerd, omdat er juist op dat moment een grote groene bus langsrijdt. “Riva!” roept hij opgewonden, “Mucedesbus!”
Met zijn kleine handje in de mijne lopen we in de richting van de weg. Elke auto ontlokt hem kreten, en tot mijn grote verbazing en diepe bewondering noemt hij feilloos ieder merk. “Toyota!” “Beemwee!” “Nòs een Beemwee!” En dan een soort oerkreet die ik na drie keer vragen eindelijk snap: “Hjundaaj!”
