Een alchemistische handleiding tot bosbaden
---
Een week voor de aankomst van Sinterklaas, een van mijn favoriete alchemisten, maakte ik kennis met @kouroshgaregani - een voormalige vluchteling uit Iran, beoefenaar van gevechtskunsten, dichter, danser en therapeut.
Hij heeft een boek geschreven en contacteerde me via bosbadenvlaanderen.com. Het gaat over baden in de energie van het hart van het bos en de schrijver verweeft ideeën van Perzische en Japanse gevechtskunsten en filosofie met zijn eigen leerlessen. Ik vroeg om een recensie-exemplaar.
Hij bracht het (en Perzische koekjes) persoonlijk naar Vorselaar en ik nam hem en zijn assistent mee voor een wandeling in de Lovenhoek, een natuurpunt vlak aan mijn deur. Ik stelde hem enkele vragen om zijn verhaal en de achtergrond van dit boek te leren kennen. Sinds zijn vierde beoefent hij Karate Wado Ryu en Katori Shinto Ryu, eerst in Iran. Hij oefende de kata's met bomen en merkte als kind dat er een circulatie van energie tussen hem en de bomen is. Hij demonstreerde enkele kata's. Het leek een dans.
Hij beoefende niet alleen de Japanse krijgskunst, maar ook de voorouderlijke Perzische kunst Varzesh Bastani, die ook een rijke geschiedenis aan rituelen, bewegingen en wijsheden heeft.
Van wat ik begrepen heb, was dat voor hem de combinatie van natuurverbinding en de wijsheden van Oosterse gevechtskunsten hem aarding en troost gaven, ook toen hij Iran moest verlaten en zich in het Gentse nestelde. Intussen zijn al enkele decennia verstreken en heeft hij veel gereflecteerd. Zijn boeken zijn duidelijk het vrucht van jarenlang observeren, dromen en denken.
Iets anders dan andere boeken die door buitenlanders over shinrin-yoku zijn geschreven. Ik heb maar enkele boeken gelezen, zoals het werk van Dr Li Qing, M. Amos Clifford en Annette Lavrijsen, en ondersteunende boeken zoals van Florence Williams, maar dit boek is vanuit een andere invalshoek geschreven.
Tijdens de wandeling nodigde een oude boom ons uit om dichter te komen.
'Een moederboom', zei ik.
Hij vroeg waarom ik dacht dat het een vrouwenboom was. Ik was verlegen. Je hebt inderdaad vrouwen- en mannenbomen. Maar ik kon "geen wetenschappelijke verklaring" geven. Ze voelde gewoon beschermend aan. Hij observeerde dat de moeder naar het oosten boog omdat ze zo de zonsopgang achter haar kinderen zou zien. Als mensen windrichtingen gebruiken om locaties te benoemen, voel ik aarding. Hij heeft een gift van observatie.
Op het einde van de wandeling toonde ik hem de gebroken wilgenboom in de tuin. Ik was nieuwsgierig naar zijn observatie. Hij wist te zeggen dat een noordelijke of westelijke wind deze boom had getroffen. Deze winden kunnen koud en snijdend zijn.
Zijn boek is ook een bundeling van observaties, vaak neergeschreven in een poëtische taal. Het doet me aan de Oudgriekse verzen denken die ik nog op de middelbare school moest lezen. Ook staat het vol instructies die me aan gevechtssporten of de asana's in yoga doen denken. Daardoor is het boek ook anders, dan bijvoorbeeld 'het zakboek van bosbaden' door Sarah Devos en Katriina Kilpi, omdat de handelingen meer in detail, meer concreet zijn beschreven. In de bosbaden die ik geef (volgens de instructies van de Association of Nature en Forest Therapy) blijven onze uitnodigingen zo kort en open mogelijk. Ik weet niet wat beter is: elke persoon heeft iets anders nodig, en zelfs eenzelfde persoon heeft andere behoeftes dan op een andere dag.
Er staan veel Japanse termen en ideeën in die een zekere inwijding (in Japanse natuurfilosofie) vragen. Ik zou het boek niet cadeau geven aan mensen die nog nooit van bosbaden hebben gehoord, maar wel aan jezelf of andere mensen die al een zekere basis hebben. Om een vergelijking te geven: Ik heb in Japan gewoond en ben al jaren bezig, maar voor mij was het ook moeilijk. Sommige termen ken ik, zoals ishin denshin, omdat ik ook een korte vriendschap met een boeddhistische monnik in Japan had. Andere concepten, zoals het vaak voorkomende kumano kodou kregen een nieuwe betekenis voor mij. Ik heb de weg met die naam bewandeld, maar ik begreep niet dat het 'de oude weg van het bos' of 'de voorouderlijke weg' kan betekenen. De ideeën verleiden me bijna om terug te keren naar Japan, maar ik weet nu wel dat die concepten ook in een Vlaamse context gevonden kunnen worden.
Zijn werk voelt aan als een alchemistenboek dat niet zomaar zijn geheimen openbaart. Ik moest fragmenten herlezen, vaak luidop. Het boek kan je transformeren, voelde ik, zoals een steen der wijzen.
Het vergde energie - en ook terecht, want niets mag te gemakkelijk naar je toekomen - voordat ik met de geest van dit boek was verbonden. Na een tijdje besefte ik - dat zoals gedichten van Rumi en Khayyam - ik de tekst beter luidop kan reciteren, zodat het wat in me kan echoën. In de aderen van Perzen stroomt poëzie. In dit boek zit ook veel poëzie. Zulke teksten consumeer je niet, maar voor zulke teksten moet je veel tijd nemen: niet voor het lezen zelf, maar om je eerst voor te bereiden en om dan eventjes na te denken wat je hebt gelezen en wat het voor jou kan betekenen.
---
Een week voor de aankomst van Sinterklaas, een van mijn favoriete alchemisten, maakte ik kennis met @kouroshgaregani - een voormalige vluchteling uit Iran, beoefenaar van gevechtskunsten, dichter, danser en therapeut.
Hij heeft een boek geschreven en contacteerde me via bosbadenvlaanderen.com. Het gaat over baden in de energie van het hart van het bos en de schrijver verweeft ideeën van Perzische en Japanse gevechtskunsten en filosofie met zijn eigen leerlessen. Ik vroeg om een recensie-exemplaar.
Hij bracht het (en Perzische koekjes) persoonlijk naar Vorselaar en ik nam hem en zijn assistent mee voor een wandeling in de Lovenhoek, een natuurpunt vlak aan mijn deur. Ik stelde hem enkele vragen om zijn verhaal en de achtergrond van dit boek te leren kennen. Sinds zijn vierde beoefent hij Karate Wado Ryu en Katori Shinto Ryu, eerst in Iran. Hij oefende de kata's met bomen en merkte als kind dat er een circulatie van energie tussen hem en de bomen is. Hij demonstreerde enkele kata's. Het leek een dans.
Hij beoefende niet alleen de Japanse krijgskunst, maar ook de voorouderlijke Perzische kunst Varzesh Bastani, die ook een rijke geschiedenis aan rituelen, bewegingen en wijsheden heeft.
Van wat ik begrepen heb, was dat voor hem de combinatie van natuurverbinding en de wijsheden van Oosterse gevechtskunsten hem aarding en troost gaven, ook toen hij Iran moest verlaten en zich in het Gentse nestelde. Intussen zijn al enkele decennia verstreken en heeft hij veel gereflecteerd. Zijn boeken zijn duidelijk het vrucht van jarenlang observeren, dromen en denken.
Iets anders dan andere boeken die door buitenlanders over shinrin-yoku zijn geschreven. Ik heb maar enkele boeken gelezen, zoals het werk van Dr Li Qing, M. Amos Clifford en Annette Lavrijsen, en ondersteunende boeken zoals van Florence Williams, maar dit boek is vanuit een andere invalshoek geschreven.
Tijdens de wandeling nodigde een oude boom ons uit om dichter te komen.
'Een moederboom', zei ik.
Hij vroeg waarom ik dacht dat het een vrouwenboom was. Ik was verlegen. Je hebt inderdaad vrouwen- en mannenbomen. Maar ik kon "geen wetenschappelijke verklaring" geven. Ze voelde gewoon beschermend aan. Hij observeerde dat de moeder naar het oosten boog omdat ze zo de zonsopgang achter haar kinderen zou zien. Als mensen windrichtingen gebruiken om locaties te benoemen, voel ik aarding. Hij heeft een gift van observatie.
Op het einde van de wandeling toonde ik hem de gebroken wilgenboom in de tuin. Ik was nieuwsgierig naar zijn observatie. Hij wist te zeggen dat een noordelijke of westelijke wind deze boom had getroffen. Deze winden kunnen koud en snijdend zijn.
Zijn boek is ook een bundeling van observaties, vaak neergeschreven in een poëtische taal. Het doet me aan de Oudgriekse verzen denken die ik nog op de middelbare school moest lezen. Ook staat het vol instructies die me aan gevechtssporten of de asana's in yoga doen denken. Daardoor is het boek ook anders, dan bijvoorbeeld 'het zakboek van bosbaden' door Sarah Devos en Katriina Kilpi, omdat de handelingen meer in detail, meer concreet zijn beschreven. In de bosbaden die ik geef (volgens de instructies van de Association of Nature en Forest Therapy) blijven onze uitnodigingen zo kort en open mogelijk. Ik weet niet wat beter is: elke persoon heeft iets anders nodig, en zelfs eenzelfde persoon heeft andere behoeftes dan op een andere dag.
Er staan veel Japanse termen en ideeën in die een zekere inwijding (in Japanse natuurfilosofie) vragen. Ik zou het boek niet cadeau geven aan mensen die nog nooit van bosbaden hebben gehoord, maar wel aan jezelf of andere mensen die al een zekere basis hebben. Om een vergelijking te geven: Ik heb in Japan gewoond en ben al jaren bezig, maar voor mij was het ook moeilijk. Sommige termen ken ik, zoals ishin denshin, omdat ik ook een korte vriendschap met een boeddhistische monnik in Japan had. Andere concepten, zoals het vaak voorkomende kumano kodou kregen een nieuwe betekenis voor mij. Ik heb de weg met die naam bewandeld, maar ik begreep niet dat het 'de oude weg van het bos' of 'de voorouderlijke weg' kan betekenen. De ideeën verleiden me bijna om terug te keren naar Japan, maar ik weet nu wel dat die concepten ook in een Vlaamse context gevonden kunnen worden.
Zijn werk voelt aan als een alchemistenboek dat niet zomaar zijn geheimen openbaart. Ik moest fragmenten herlezen, vaak luidop. Het boek kan je transformeren, voelde ik, zoals een steen der wijzen.
Het vergde energie - en ook terecht, want niets mag te gemakkelijk naar je toekomen - voordat ik met de geest van dit boek was verbonden. Na een tijdje besefte ik - dat zoals gedichten van Rumi en Khayyam - ik de tekst beter luidop kan reciteren, zodat het wat in me kan echoën. In de aderen van Perzen stroomt poëzie. In dit boek zit ook veel poëzie. Zulke teksten consumeer je niet, maar voor zulke teksten moet je veel tijd nemen: niet voor het lezen zelf, maar om je eerst voor te bereiden en om dan eventjes na te denken wat je hebt gelezen en wat het voor jou kan betekenen.
