In gedachten op Terschelling
Verhalen vol eilandgevoel, voor als je even op Terschelling wilt zijn

In gedachten op Terschelling is een ode aan al het moois van het eiland, de tradities, folkore, de natuur, en de rust en ruimte. Met woorden schildert Marion verhalen van Terschelling zodat ze bijna tastbaar worden. Alsof je er zelf bent. Zij neemt je mee op de fiets met wind tegen, met storm naar het strand, naar het Drenkelingenhuisje tussen paal 23 en 24, met Opperit over de Boschplaat naar het Amelander Gat.
Je hoort bijna het ruizen van de zee en de weidevogels achter de waddijk.
Een boekje vol eilandgevoel.
Ga er voor zitten, lees en je waant je even in gedachten op Terschelling.

Marion Smit komt sinds 1978 jaarlijks terugkerend op Terschelling. Voor het eerst op camping de Brambei van Jan Doeksen uit Baaiduinen, die met zijn vrouw op volksdansen zat. Bijzonder dat er een familieband is met Terschelling. Deze voert terug naar het jaar 1709. In de zomer van 2018, die begon in april tot oktober, is zij begonnen met het opschrijven van belevenissen op het eiland. Voor haarzelf, om het eilandgevoel vast te houden. Geschreven op Terschelling en in Italië, de Abruzzen, onder een olijfboom. De belevenissen wil zij graag delen om in gedachten even op Terschelling te zijn.

Boschplaat en het Amelander Gat

Oosterend voorbij fietsen en alsmaar richting Oost aanhouden, tot het fietspad ophoudt.
Lopen of fietsen (fietsen is eigenlijk geen doen..) naar het Amelander Gat, rugzak mee met water (bij warm weer veel water) en proviand voor onderweg.
Zwaai naar de vogelaars in de hut op het duin halverwege en droom van een cappuccino die zij waarschijnlijk ook niet hebben.
Misschien kom je Douwe Terpstra nog tegen met zijn huifkar.
Die gaat met zijn vier paarden de slenken in, rechtsaf.
Bij het Amelander Gat zie je bij mooi helder weer de rood met wit gestreepte vuurtoren van Ameland. Misschien zie je wel een zeehond en misschien weer de huifkar die daar halt houdt voor koffie met koek.
Terug over het strand, turend over de zee op zoek naar zeehonden. Zie je al een zwart kopje die met je meezwemt?
Langs het drenkelingenhuisje, tussen paal 23 en 24, een huisje op palen, vroeger een redmiddel voor gestrande schippers. Ze konden er schuilen voor wind, regen, de kolkende zee, en als het nodig was overnachten. De gestrande zeemannen hesen de Sjouw, een soort opengewerkte bal, als roep om hulp.
Even op de ladder naar boven klimmen en je kan je zelf meegenomen lunch nuttigen in het huisje als rustmomentje. Dat doen meer mensen, je snapt soms niet waar iedereen vandaan komt en zo ineens weer verdwijnt op het immens grote witte Noordzeestrand.
Zeven kilometer lopen en je bent bij Heart Break Hotel mét Elvis muziek, en homemade burgers.
It’s down at the end of Lonely Street..
Vroeger moest de strandtent na elk seizoen worden afgebroken en in het voorjaar weer opgebouwd. Sinds enkele jaren mag het op het strand blijven staan het hele jaar.
Nog een stukje fietsen naar je verblijfplaats ergens op het eiland.
Wat een dag!