Het kristal der vriendschap

Per ongeluk belanden Paul en Lily in een wereld vol wonderen. Samen met hun nieuwe vriend Streepje, de dino, krijgen ze een belangrijke missie van koning Zandloper. Ze moeten het kristal der vriendschap tot bij de tovenaar in de vallei der Mooiste Wensen brengen. Op hun pad passeren ze het magische kabouterbos en een prachtige muziekstad waar ze een heleboel avonturen beleven en nieuwe vrienden maken. Beleefde en oplossingsgerichte Lily, stoere en dappere Paul en
lieve zoetebek Streepje, zij en alle andere personages laten hun mooiste eigenschappen zien, zoals beleefdheid, behulpzaamheid en dankbaarheid.

Naast vele passies droomde Katja Kuzmenko ervan om een kinderboek te schrijven. Ze haalde haar inspiratie uit de fantasierijke verhalen van haar oudste zoontje Alexander die zot is van de dinosauriërs. Al wandelend door de straten van de stad waar ze wonen, bedachten ze telkens nieuwe avonturen van de personages van dit boek.

Op dat moment hoorden de kinderen snelle voetstapjes van meerdere kabouters. Ze waren iets aan het roepen tegen elkaar en maakten heel veel kabaal.
“Ik ga ze vanaf nu kabaalters in plaats van kabouters noemen,” maakte Paul een grap en de kinderen moesten er hard om lachen.
“Wat is er zo grappig?!” riep een kabouter boos uit die recht voor de kinderen was gaan staan.
Hij was even groot als Piepje, ongeveer dertig centimeter van de grond en droeg dezelfde kleren. Alleen zijn blik was strenger en bozer dan die van Piepje.
“Het is verboden om in het Kabouterbos te lachen!”
“Is dat zo, opa Tje?” vroeg een meisje kabouter met een piepstemmetje. Deze regel was haar duidelijk nog niet bekend.
“Nee, Madeliefje. Ik bedoel ja. Niet voor iedereen… Alleen voor de indringers. Ja, alleen voor de indringers,” zei opa Tje met een luide stem en benadrukte de regel door met zijn wijsvinger een paar keer in de lucht te schudden.
Alles wees erop dat deze regel net was verzonnen, maar hij was dan ook onmiddellijk van kracht want geen enkele kabouter protesteerde.
“Mijnheer opa Tje,” begon Lily zoals gewoonlijk op een vriendelijke manier. “Zou u zo lief willen zijn en ons alstublieft loslaten?”