Geheimzinnigheden rond de oude pastorie

Een oud-onderwijzersechtpaar in een Engels gehucht geeft een reünie voor oud-collega’s. Het vindt plaats in een oude pastorie onder hoge bomen bij een oud kerkje en een oud kerkhof. De gevolgen blijven niet uit: een van de gasten wordt vermist, er wordt ’s nachts op het kerkhof gegraven en er vallen doden. Voor de ene reünist is dit een nachtmerrie, voor de ander de ideale voorwaarden voor een geslaagde reünie. De rechercheurs White en Foles maken tijdens hun avontuurlijk onderzoek naar opheldering, kennis met opmerkelijke mensen. Een van hen bewaart een gruwelijk geheim.

Na werkzaam te zijn geweest in een grafisch bedrijf, voelt Frans Verpalen zich als gepensioneerde “vrij man”. Met zijn vrouw woont hij in een woonboerderijtje in Kroddeburen. Ze hebben twee uitwonende kinderen. Op de lagere school las de onderwijzer vaak zijn opstellen voor in de klas, voor zover hij daarbij niet stikte van het lachen. Hij houdt van tekenen-schilderen, zingen, drummen, grote timmerklussen en schrijven. Er is eerder een boek van hem verschenen.

Plotsklaps weerklonk een enorme dreun uit de belendende slaapkamer. Kokend, met zijn rechterhand nog in Browns pantalon, schoot Ronny King omhoog en raakte toen verkrampt. Zijn opengevallen gebitsloos mondje, met daarin een duidelijk kronkelend huigje, geleek op het bekje van een naar voedsel snakkend jong vogeltje. Er gingen zware, doffe voetstappen over de vloerplanken van de belendende slaapkamer. De dronkenlap wilde schreeuwen: ‘Grace, Grace, ben je daar?’ maar zijn stem weigerde. Hij vloog naar de deur met het oogmerk naar buiten te vluchten. Spoedig had hij de deurkruk in zijn hand, maar bewoog die niet want de voetstappen waren reeds op de gang. De sigaret die King net nog in zijn mond had, was noch in zijn mond, noch in zijn hand, en het kon niet anders of hij moest hem hebben doorgeslikt. Hysterisch blikte hij om zich heen naar iets waarmee hij zich kon verdedigen. Het volgende ogenblik omknelde zijn trillende rechterhand het Mariabeeld bij het middel. In een impuls schoot hij vervolgens - zoals gebruikelijk in blijspelen - onder de divan. Voordat hij zijn laatste been naar binnen kon trekken, zag hij vanonder de divan de deur langzaam open gaan en twee benen op de drempel staan. Een doodse stilte volgde. Met wijd open mond staarde King in doodsangst naar die twee benen. Onbeweeglijk bleef de gedaante daar maar staan. Het was de grijsaard duidelijk; meneer Brown had hem al opgemerkt en stond te wachten tot hij naar buiten kwam. Er stond King niets anders te doen dan tevoorschijn te komen.
‘Goedemorgen,’ sprak de drinker hartelijk, toen hij zich op de been had gebracht. Met zijn ene hand - zijn andere zat vast aan het Mariabeeld - klopte hij omstandig het stof van zijn grauwe ochtendjas. Toen hij hiermee klaar was, wierp hij de gast pinkogend - als keek hij in een scherpe zon - een vriendelijke blik toe.
‘Meneer,’ teemde hij, ‘ik ben blij dat u zich bevrijd hebt. Ik heb er niets mee te maken. Mijn vrouw is krankzinnig. Ik heb nog geprobeerd haar tegen te houden.’