Go na doro
op stap gaan

Ramith heeft Indiase voorouders, die naar Suriname zijn vertrokken voor werkcontracten en daar zijn gebleven. Hijzelf krijgt een studiebeurs om in Nederland te gaan studeren, waar hij zijn eerste vrouw ontmoet en vader wordt. Hij heeft aan zijn familie beloofd om terug te keren naar Suriname en heeft ook politieke ambities. Terug in Suriname wordt er een Hindoestaans huwelijk gearrangeerd en met deze vrouw krijgt hij twee kinderen. Suriname is rommelig, de politiek ook. Het kleine land wordt onafhankelijk. De verschillende bevolkingsgroepen vinden elkaar niet op alle terreinen. Ramith heeft het gevoel weinig zelf te kunnen beslissen en te sturen. Daar lijkt verandering in te komen als hij zijn jeugdliefde terugvindt. De politiek blijft echter een probleem en wordt uiteindelijk zijn ondergang.

Dea van Vliet is geboren in Wageningen in de jaren 60. Haar Hindoestaanse vader en Nederlandse moeder scheidden toen zij vier was en ze is in Nederland opgegroeid. Ze doorliep de sociale academie in Culemborg en studeerde rechten in Utrecht. Ze heeft vervolgens tien jaar gewerkt in het welzijnswerk in Utrecht, alvorens met haar man en kinderen naar Frankrijk te verhuizen. Ze woont sinds 26 jaar in een klein bergdorp in de Pyreneeën en werkt als maatschappelijk werkster voor een psychiatrisch ziekenhuis. Wandelen met de honden, muziek en schrijven zijn haar hobbies (verhaaltjes voor de -klein- kinderen, songteksten met haar zoon) maar ‘Go na doro’ is haar eerste boek.

De chauffeur stopt alleen voor een luiaard die roerloos midden op de weg zit, niet beseffend dat er gevaar dreigt en die hij voorzichtig naar de kant moet dragen. Ram voelt de onmacht van dit beest dat haast verlamd lijkt en nergens op reageert. Zelfs niet op de vele vlooien en teken die in zijn dikke vacht meereizen. Hij voelt zich als dit vuile, stoffige inerte wezen dat zich laat verplaatsen zonder enige vorm van reactie. Ram heeft geen plaats om naartoe te gaan. Hij weet niet met wie hij de laatste gebeurtenissen kan delen. Hij wil alleen zijn. Alleen of omringd door onbekenden. Mensen die een ander leven leiden, die hem niet kennen, die een andere taal spreken.

Drie uur in de auto, sigaretten delend met zijn chauffeur om daarna in het donker naar een eilandje te varen. De bootsman, een lange smalle man met een ernstig gezicht, vraagt hem niets. Hij pakt alleen het geld aan. Als mensen die geen familie hebben in de jungle zich zo laten presenteren, weet hij bij welke plek hij ze moet afzetten. Hij vaart behendig door de stroomversnellingen en om de uitstekende rotsen heen. Af en toe gooit hij met een verroest blik wat water uit de boot die lek blijkt te zijn. Hij wijst niet de kaaiman aan die hij vanaf de kant in het water ziet glijden. Hij weet dat zijn passagier er niet in geïnteresseerd is.

Omringd door de nacht van de jungle en de dierengeluiden voelt Ram zich koortsig maar in zekere zin vrij. Geen mens om hem vragen te stellen. Geen mens om hem te gebieden. Verdwijnen. Uitrusten van de laatste vijf uur, van de laatste vijf jaar. Het geluid van de buitenboordmotor van het korjaal en het gespetter van het water tegen de boot, brengen hem naar de werkelijkheid van het moment. Hij voelt zich één met de natuur, één met de nacht van Suriname.

Tegen zijn verwachting in komen zijn maag en hoofd tot rust.