Lotus
Bevrijd van alle trauma's

In ‘Lotus’ neemt Els de lezer mee in haar lange en moeizame speurtocht, binnenin zichzelf. Het is het verhaal van een leven vol onrust en stress, zonder te weten waarom. Van het zoeken naar de reden en het vinden van de verlossing. Van vage herinneringen die als losse puzzelstukjes erdoor heen zijn geweven. Van ingrijpende gebeurtenissen en staande weten te blijven. Maar bovenal een verhaal van moed, kracht en vertrouwen. Niet bang te zijn de realiteit onder ogen te zien. Een zoektocht die haar uiteindelijk zal leiden naar zichZelf, naar haar innerlijke schoonheid, vrede en rust. Net zoals een Lotusknop uit de modder omhoogklimt naar het Licht om te laten zien hoe mooi ze kan zijn.

Els Houtman is geboren in 1950 en woont met haar echtgenoot in Duiven. Ze hebben een zoon, een dochter en vijf kleindochters. Zodra ze kon tekenen en schrijven vertrouwde ze haar gevoelens al toe aan het papier. Dat was haar uitlaatklep. Ze heeft in haar leven van kleins af aan veel moeten doorstaan en ernstige beschadigingen opgelopen, welke de rest van haar leven invloed op haar hebben gehad. Na het alsnog opnieuw beleven en verwerken van alle trauma’s ontstond dan ook jaren geleden de drang om haar gevoel en de weg op zoek naar zichZelf te beschrijven. Dit boek getuigt van haar optimisme, haar kracht en haar vermogen dat een mens geen slachtoffer hoeft te zijn, maar in wezen sterk genoeg is om overeind te krabbelen. Els wilde in haar leven andere mensen helpen en ten dienste staan. Hopelijk is dit boek voor veel mensen een handreiking om gelukkig te mogen zijn en innerlijke vrede te hebben.

Het is zaterdagmorgen, weekend, en dan zal je het altijd zien. Omdat ik al jaren last heb van keelontsteking, heeft dit me voor de zoveelste keer te pakken genomen. Mijn eigen huisarts heeft geen dienst, dus moet ik naar een vervanger. Ad past op de kinderen en ik ga met de auto, zet deze in de straat waar deze huisarts woont en zijn praktijk heeft. Ik stap uit, zoek en zie een bordje: Praktijk huisarts, achterom. Ik loop over een smal paadje, vlak langs het huis van de arts, om bij de praktijk te komen. Vreemd, maar mijn benen zijn ineens loodzwaar en ik word een beetje paniekerig. Ik stap door, ga de hoek om en doe de deur naar de ingang van de praktijk open. Binnen is het donker en oud. Ik ga de wachtkamer binnen. Waarom klopt mijn hart zo en waarom gaat het zo tekeer? Ik kijk eens om me heen. Deze ruimte, deze sfeer doet me ergens aan denken. Het dwingt me als het ware terug in de tijd te gaan. Ik wil het niet, ik wil er niet aan denken … Dat is allemaal geweest … Waarom zou ik mezelf zo kwellen met herinneringen … Binnenin me woedt een strijd. Verzet … Wegduwen … En dan … Plotseling komen de beelden als een mokerslag binnen. Zo scherp en duidelijk. Het paadje langs het huis naar de praktijk van Albert de Vries, de blik van hem als hij mij uit de wachtkamer komt ophalen…Nergens vind ik een toevlucht, angst en paniek overvalt me. Mijn lichaam beeft, mijn handen trillen. Ik doe mijn armen over elkaar en druk ze heel hard tegen mijn lichaam, alsof ik mezelf probeer vast te houden in de hevige storm die door mijn binnenste raast. Vanbinnen hoor ik mezelf roepen: nee, alsjeblieft, nee, niet weer!
Mijn naam wordt genoemd. Ik kijk op en zie een voor mij onbekende oudere man, met iets kalend hoofd, in witte jas. Ik geef de arts een hand en loop achter hem aan naar de spreekkamer. Een gewoon normaal gebeuren. Maar voor mij is het balanceren tussen paniek en vertrouwen. Deze arts, de spreekkamer, het bureau, de onderzoeksbank, het lijkt er allemaal zo erg op.
“Gaat u zitten,” zegt de arts. “Wat kan ik voor u doen?”
Mijn keel die zo zeer doet, is nu voor mijn gevoel zo opgezwollen, dat ik nauwelijks antwoord kan geven. Het enige waar ik me op dit moment mee bezig houd, is mezelf overeind houden. Mijn lijf is op de een of andere manier zo getroffen, dat het aangeeft elk moment in elkaar te kunnen zakken.
Ik weet niet goed hoe ik weer in de auto terecht ben gekomen. En ook niet hoe lang ik al verdwaasd voor me uit heb zitten staren. Ik zie dat ik met mijn hand een doktersrecept stevig vasthoud. Ik herinner me van dit bezoek aan deze huisarts alleen maar wat vage beelden. Die andere beelden die in mijn hoofd zijn binnengeslopen, zijn daarentegen juist heel erg helder. Het lijkt of ik in de tijd ben teruggeworpen.