De bittere strijd tegen kanker
Rouwverwerking

De bittere strijd beschrijft het verhaal van een jongeman genaamd Anand die in zijn bloei van het leven wordt weggerukt. Onverwachte en overweldigende gebeurtenissen waar men geen grip op heeft in het leven komen te pas in het boek. Een persoonlijk kijkje in de familie van Anand die in zijn leven alles verliest en zijn dierbaren achterlaat. In de bittere strijd tegen kanker merk je dat tijd schaars is en men langzamerhand hopeloos zal worden. Niemand had ooit gedacht dat juist hoop in dit proces meer dan nodig is om door te gaan in het leven. Het boek biedt tips zoals: hoe men leert om te gaan met het eigen rouwproces, het verdriet, leren los te laten en tot slot hoop altijd blijven koesteren.

Angelique Devika Bansie (1995) komt uit Amsterdam. Angelique heeft een passie voor schrijven en lezen en was sinds kind af aan altijd te vinden in de bibliotheken. Angelique is afgestudeerd voor haar Master Urban Studies. Daarnaast besteedt zij veel aandacht aan het schrijven van boeken. Zij is van nature een familiemens en het schrijven van haar eerste boek is een langgekoesterde wens geweest in dit proces.

Het was licht en ergens keek ik van bovenaf, in mijn dromen, naar mijzelf. Ik voelde mij heel raar en zwak. Van boven zag ik alle familieleden om me heen en ze stonden huilend aan een bed. Het bed leek leeg en wit. De lakens en kussens verhulden een gedaante die eronder lag. Je kon niet goed zien wie of wat daaronder lag. Het leek alsof niemand mij zag of hoorde.
Ik schreeuwde het uit en riep luid: “Wat gebeurt er allemaal?”
Maar niemand die op- of omkeek. Ik stond bij het voeteneinde van het bed en durfde niet te kijken wat onder het laken was. Ik zag mijn tante huilen en schreeuwen. Mijn nichten en neven stonden bedroefd aan de zijkant te kijken. Dya en Arani zaten bij elkaar op een stoel. Voor ik het wist, realiseerde ik me langzamerhand wie er onder de lakens lag. Ik liep naar de voorkant van het bed en deed de lakens halfopen. Ik hield mijn ogen gesloten en de angst gierde van alle kanten door mijn hele lijf. Langzaam deed ik mijn ogen open. Het bed was leeg, er lag niemand op het bed. Het zweet brak mij uit en ik trok de lakens van het bed af. Niemand. Om mij heen zag ik dat iedereen de kamer verliet en weg liep naar buiten. Ik liep mee naar beneden, maar wierp nog een blik in de kamer rond. Alsof ik ergens hoopte dat iemand mij wakker zou schudden van deze nachtmerrie. Ik liep naar beneden en zag daar het verschrikkelijke moment buiten; een lijkwagen, helemaal in het zwart. Twee mannen stapten uit de auto en pakten een brancard uit de achterkant van de wagen. Ik keek om mij heen en zag iedereen letterlijk neervallen op de grond. Het was een bizarre situatie. Ik kreeg een wee gevoel in mijn onderbuik en werd duizelig van de spanning en de situatie. Ik plofte neer op de veranda en zag hoe de onbekende mannen, gekleed in het zwart, de brancard meenamen naar de wagen. Een dunne gedaante, verwikkeld en vakkundig vastgebonden aan de brancard. Je kon de gelaatsuitdrukkingen niet zien van de mannen toen ze weer terugkwamen om de familie sterkte te wensen. Het was dan ook donker buiten en koud. De mannen keerden terug naar de wagen, startten de auto en reden weg. Ik volgde de auto met mijn ogen zover ik kon, tot het einde van de straat. De auto sloeg aan het einde rechtsaf en het donkere gat werd groter en groter. Ik keek terug naar de woning. Deze leek leeg, alsof het leven was weggeblazen, met één ademhaling. Ik liep terug naar binnen en ging naar boven. Het raam stond wagenwijd open en de kamer was ijskoud. Vanuit het raam zei ik stilletjes: “Ik zal je heel erg missen.”