Het geheim van Weesp

Weer een spannend jeugdboek. een nieuw verhaal van de drie vrienden dat zich eind jaren veertig begin vijftig in Weesp afspeelt. Net als bij het schrijven van het eerste boek zijn de locaties conform de werkelijkheid. Daaromheen is dit nieuwe verhaal ontstaan van de drie vrienden. Ik wil hierbij ook laten zien welke delen van oud Weesp nog in tact zijn en de nieuwere delen er toen uitzagen. Het is een boek wat gemakkelijk leest. Het is geschreven voor jongens tussen de acht en veertien jaar. Maar meisjes mogen het natuurlijk ook lezen.

Dit nieuwe verhaal van de drie Weesper vrienden speelt zich weer af in de jaren eind veertig begin vijftig van de vorige eeuw. De locaties waar die in dit verhaal voorkomen zijn haast allemaal nu nog bestaand. Deze zijn door de vrienden in werkelijkheid echt in hun spel gebruikt en bezocht. Daarom heen is is dit verhaal ontstaan van de drie vrienden. De namen van de vrienden zijn verzonnen, maar ze hebben als vrienden groepje echt bestaan. Sterker nog meerdere gebeurtenissen die beschreven zijn in een aantal hoofdstukken zijn ook echt gebeurt. Dit boekje geeft wel inzicht van delen van Weesp uit die jaren. Het is weer een spannend jeugdboek met veel herkenbare punten van het huidige Weesp.
De auteur is in de eerste jaren van de tweede wereldoorlog geboren en heeft zijn jeugd en zijn latere leeftijd in Weesp doorgebracht. Na de uitgave van zij eerste boek kreeg hij de smaak van het schrijven te pakken zijn derde boek over de drie vrienden is bijna gereed. Hij denkt nu na over een verhaal dat gebaseerd is rond het IRT (Interregionaal recherche team) van eind jaren 90.

Daar gaan ze, met de hond voorop. Binnen de kortste keren zijn ze bij het terrein van de Roskam. De hond gaat direct onder het hek door, maar moet dan even wachten tot zijn baas er overheen geklommen is. De anderen volgen op enige afstand en kijken toe hoe de hond nu met grote haast verder het terrein op gaat. Maar hij loopt niet naar het verlaten Roskam gebouw. ‘Waar gaat hij nu heen?’ vraagt iemand. ‘Dat zou ik niet weten,’ zegt een ander. ‘Ik weet wel dat hier vroeger een ingang was naar de barakken van de Amerikaanse soldaten.’ De hond slaat nu af naar een hoek van het terrein en gaat recht op een stenen schuur af. De hond begint nu zelfs te blaffen. ‘Volgens mij heeft hij iets gevonden mensen,’ zegt een van de agenten. ‘Ik wil dat jullie nu hier blijven staan en absoluut niet dichterbij komen. Begrepen?’ Ik hoop niet dat er iets ergs is gebeurd, denkt hij ondertussen. Er kunnen misschien wel sporen worden vertrapt en dat mag beslist niet. Stel je voor. De hondenbegeleider is inmiddels bij de deur aangekomen en ziet meteen dat de deur is geblokkeerd. Hij wenkt een van de agenten en wijst het aan. ‘Dit moet worden weggehaald, maar ik wil niet dat er iemand met zijn blote handen aankomt. Misschien kan het later nog enig nut hebben,’ zegt hij. De andere agent heeft het begrepen. Met een ander stuk hout slaat hij de houten paal weg en zegt: ‘Die pak ik straks wel op met een paar handschoenen. En eigenlijk wil ik ook niet dat de deurkruk wordt aangeraakt, maar hij zal toch open moeten.’ De agent pakt een zakdoek en probeert om op het uiterste puntje van de deurkruk te duwen om de deur te openen, maar er is geen beweging in te krijgen. Hij kon natuurlijk niet weten dat Joop aan de binnenkant precies hetzelfde had gedaan om de zwerver te beletten binnen te komen.