Op een dood spoor

Een bijna zeventigjarige man kijkt terug op zijn eigenaardige loopbaan en aansluitende pensioentijd. De lezer wordt op vaak hilarische wijze meegezogen in zijn grillige, chaotische tocht langs een reeks werkgevers en culturele manifestaties. De personen, die hij in zijn verhalen ontmoet, zitten vreemd in elkaar of zij zijn zelf de weg kwijt. Lang niet alle verhalen zijn overigens hilarisch te noemen. Op indringende wijze komen zijn fascinaties voor thema’s als de dood, het hiernamaals, demonen en begraafplaatsen in een soms surrealistische setting voorbij. Hoewel de verhalen autobiografisch van opzet zijn, lopen feiten en fictie soms in elkaar over, omdat hij de werkelijkheid uitvergroot, een kwartslag draait of zelfs op zijn kop zet in de traditie van zijn grote voorbeelden Belcampo en Edgar Allan Poe.

Jan Roosen (1951) woont samen met zijn vrouw in Amsterdam. Hij werkte eerst tien jaar in het bedrijfsleven bij een scala van werkgevers in diverse functies als: havenarbeider, administrateur zonder gevoel voor cijfers, suppoost, gemeenteambtenaar, docent en freelancer. Na de op latere leeftijd afgeronde academische studies economie en rechten werkte hij tot zijn pensioen als docent aan een hogeschool. Met een vette knipoog kijkt hij terug op zijn curieuze loopbaan, die veel weg had van een wonderlijke achtbaan.
De lezer zal zich steeds nadrukkelijker afvragen of al die merkwaardige gebeurtenissen deze man zijn overkomen of dat hij door zijn gedrag die zelf heeft veroorzaakt.

Zwetend werd ik wakker en even later zat ik rechtop in mijn bed. Die angstdroom over mijn hoogtevrees achtervolgde mij al mijn gehele leven. Ik zal een jaar of tien zijn geweest toen het gebeurde.

Ik was met een paar buurtkinderen op straat aan het voetballen. Een muurtje dat de achterkant vormde van de schuur van één van de buren, fungeerde als doel. De bal belandde op het schuine dak van de schuur en rolde in de dakgoot. Het was mijn beurt het dak op te klimmen en de bal uit de goot te vissen. Dat was voor mij een routineklus.

Lenig klom ik langs de regenpijp omhoog en gooide de bal terug naar mijn medespelers. Ik keek, zittend in de dakgoot, naar beneden en verstijfde. Een verlammend gevoel maakte zich van mij meester en het zweet brak mij uit. Ik durfde niet meer naar beneden en uit alle macht hield ik mij aan de dakgoot vast.

De buurtkinderen bemerkten mijn angst en begonnen te joelen en mij zelfs uit te schelden dat ik een lafaard was. Ik schaamde mij diep en even later barstte ik in snikken uit.

Een aardige buurman had het tafereel gadegeslagen en kwam in actie. Hij zette een ladder tegen de dakgoot en bevrijdde mij uit mijn benarde positie. Nagejouwd door de buurtkinderen vluchtte ik naar huis. Maar daar wachtte mij een zeer dominante vader en een wat wereldvreemde moeder, die beiden genoeg hadden aan hun eigen leven.

Toen ik mijn vader van mijn hachelijke avontuur vertelde, lachte hij mij uit. Dat trof mij als een mokerslag. Ik had blijkbaar gefaald in zijn ogen.