Hebzucht kan een leven redden

Het is 2016. De zomervakantie staat voor de deur. David Diets, een gescheiden man die de 50 nadert, krijgt bezoek van zijn nichtje, met wie hij amper contact heeft. Zij smeekt hem op zoek te gaan naar haar vader, Davids broer. Die was afgereisd naar de Mississippi Delta, maar ze heeft al twee weken niets meer van hem vernomen. David laat zich overhalen en trekt op zijn beurt naar het zuiden van de Verenigde Staten, waar hij op zoek gaat naar zijn vermiste broer.

Dirk Geeroms (°1967) woont in het Oost-Vlaamse Oudegem en is leraar Nederlands in het Lyceum in Aalst. Hij schreef eerder al 'Onbereikbaar' en 'Snelweg 61 naar de Hemel', ook uitgegeven door Uitgeverij Boekscout. Alhoewel het geen echte trilogie is, bouwt 'Hebzucht kan een leven redden' voort op de eerste twee romans. De hoofdpersonages van 'Onbereikbaar' en 'Snelweg 61 naar de Hemel' zijn opnieuw van de partij en blijken meer met elkaar te maken te hebben dan de lezer zou vermoeden.

Net toen hij op play had gedrukt, ging de telefoon. Hij vloekte de hele woonkamer vol, overwoog even om dat rotding maar te laten rinkelen, maar drukte dan toch maar de pauzeknop in en hees zich uit z’n bankstel.
“Ja, hallo, met David”, liet hij de tegenzin duidelijk overkomen bij z’n rustverstoorder.
“Hallo, oom.”
Wat, oom? Hij stond perplex. De stem klonk hem niet onbekend, maar hij was blij dat ze haar familieband met hem verklapt had, zo niet had hij haar antwoord waarschijnlijk nooit kunnen linken aan zijn nichtje. Daarvoor was het te lang geleden dat hij iets van haar had gehoord.
“Julie?” vroeg hij stomweg, alsof hij wilde weten of ze haar naam ondertussen niet had veranderd.
“Je zult je wel afvragen waarom ik bel”, vervolledigde ze zijn vraag.
“Dat klopt.”
“Wel, dat is nogal moeilijk uit te leggen aan de telefoon.”
Waarom bel je dan, wilde hij vragen, maar hij hield zijn wat al te voor de hand liggende opmerking wijselijk voor zich.
“Zou ik eens langs mogen komen?” vroeg ze.
“Euh, ja, als dat moet.” Wauw, realiseerde hij zich, dat klonk lekker uitnodigend.
“Ik snap wel dat ik je ermee overval, maar ik weet me geen raad meer”, klonk de wanhoop door in haar woorden.
“Nou, neen, natuurlijk, kom maar af”, herpakte hij zich.
“Kan dat nu?”
“Wat bedoel je met nu?”
“Als in: zo dadelijk. Als je nog altijd woont waar je woonde, kan ik er over een halfuurtje zijn.”
“Geen probleem. Ik ben nog niet verhuisd, maar ga jij de weg ernaartoe nog wel vinden?”
“Natuurlijk. Zo veel nonkels heb ik nu ook weer niet.”
Daarom dat je hen zo vaak bezoekt, dacht hij. Zo’n typisch, ergerlijk lijntje dat bejaarde mensen al eens vaker bovenhalen om hun jongere familieleden met een schuldgevoel op te zadelen. Tjonge, wat was hij een oude zak geworden, zeg.
“Oké, dan zie ik je over een halfuur”, sloot hij het gesprek af.
“Tot dan”, zei ze, en ze haakte in.