Drakenstrijders
de jonge drager van de amulet

In een lang verleden tijd regeert Julia de Lavera na vele pogingen eindelijk het land zoals zij dat wil. Haar hoofd loopt over van de beslissingen die ze moet maken richting haar volkeren en haar buurlanden. Toch krijgt ze het voor elkaar voor iedereen klaar te staan en haar plichten uit te voeren. Celina, een normaal meisje, gaat naar de middelbare school en hoeft zich alleen maar bezig te houden met vrienden, leraren en ouders. Op het oog een grote tegenstelling maar er zijn wel degelijk overeenkomsten. Overeenkomsten die Celina’s leven een onverwachte wending geven.

Ik wil wel iets zeggen maar iets weerhoudt me daarvan, het is alsof het geluid van mijn stem door iets onzichtbaars wordt weggezogen. Hierdoor wordt mijn antwoord onhoorbaar voor de mannen tegenover mij. “Ben je verdwaald?” Mijn stembanden voelen versteend aan. Het duister van dit dorpje maakt de mannen een dreiging waardoor ik weg wil rennen, maar de angst om nog erger te verdwalen houdt me aan de grond genageld. Ik beslis de waarheid te vertellen. Ik kan me niet bedenken hoe die kennis me in gevaar zou kunnen brengen. De knik is bijna onzichtbaar voor de mannen op deze afstand, maar één van hen reageert. “Je kunt beter naar binnen gaan. Het is niet veilig om ‘s avonds over straat te gaan.” Hoe hij het uitspreekt, doet me denken dat hij me vaker heeft gezien. Dat ik een bekende ben. Alsof ik hun kind ben, dat in een van deze huizen woont en niet kan slapen. Een koude rilling loopt over mijn rug en ik begin te twijfelen of deze mensen wel echt onbekenden zijn. Onbekenden zouden toch niet zo beschermend tegen me praten? Ik wil net vragen wat ze bedoelen als ze naar elkaar knikken en weglopen. Ik wil hen terugroepen, vragen waar ze heen gaan en of ze mij misschien kunnen helpen maar dat lukt niet, mijn stembanden zijn nog steeds versteend. Veel sneller dan ik verwacht had, zijn de twee mensen buiten gehoorsafstand. Een minuut of twee later zie ik ze al niet meer. Mijn ogen zoeken weer naar de maan, in de hoop dat ik daardoor mijn weg terug zou kunnen vinden. Even vliegt er een zwart figuur voor de maan langs. Het lijkt een beetje op een dinosaurus met vleugels. Ik weet dat dat niet kan en haal mezelf over te geloven dat het een vogel is. Wetend dat ik naar de boot moet komen, zoek ik een nieuwe straat om uit te lopen. Als ik er een kies beginnen de muren me bekend voor te komen. Ik durf het niet te geloven maar dan doemt de kade op en haal ik opgelucht adem.