Barcelonese vrouw(en) uit de Guerra Civil
Eerste Jaume-boek

Catalunya én Barcelona zijn sinds jaren deel van Wouters geworden en duiken vaak in zijn poëzie en proza op. De naar Barcelona uitgeweken Vlaming Jau, eerste hoofdpersonage, neemt de lezer mee op zoek naar het tweede hoofdpersonage dat de verkrachting van haar moeder tijdens de Guerra Civil wil wreken. Zijsprongetjes laten Catalunya en Barcelona, derde hoofdpersonage, in vooral (kunst)geschiedenis, eten en wijn aan bod komen. Poëzie en proza van Wouters, toegeschreven aan Jau, illustreren op vreemde wijze het verhaal. Wouters maakt het de lezer niet gemakkelijk: korte en lange zinnen, krachtige schrijfstijl, gedetailleerde omschrijvingen en herhalingen bouwen de spanning steeds meer op. Met zijn "Eerste Jaume-boek", de ondertitel, laat Wouters weten dat hij aan een romancyclus werkt.

Andreas Wanders

Rik Wouters, geboren in 1956, woont in het Vlaams-Brabantse Halle, ten zuiden van Brussel. Sinds zijn late jeugd schrijft en publiceert hij poezie en proza. Sinds een twintigtal jaren is hij toeristische gids in vooral Barcelona, Catalunya en Spanje. Die gidsingen hebben hem in contact gebracht met de autochtonen die hem vertrouwen en hun levensverhaal vertellen. Uiteindelijk hebben gidsen en schrijven elkaar gevonden en zijn ze op een vreemde wijze één geworden. Schrijven is voor Wouters geen vrijblijvend tijdverdrijf, maar een noodzaak in een poging om te overleven.

Plots opende de poort zich op een kier. De vreemde vrouw kwam te voorschijn. Ze nam de tijd om zorgvuldig af te sluiten. Even twijfelde ze waarheen ze zou gaan. Ze keek naar het café. Zou ze binnenkomen? Zou Jau eindelijk de kans hebben om haar van dichtbij te observeren? Dan liep ze recht de Carrer de Banys Nous in de richting van de Carrer de la Boqueria in. Jau twijfelde, maar besloot om haar niet te volgen. Hij wist dat hij haar nog vaak op zijn tochten door de oude stad zou tegenkomen. Hij wist dat hij ooit zou te weten komen waar ze woonde.
Hij nam de fles en schonk zich het laatste glas in. Het bodempje in de fles dronk hij zo leeg. Hij vond het vreemd dat hij dacht dat hij de vrouw kende. Een vrouw kennen is moeilijk. Een vrouw kennen zonder haar voornaam te weten, dacht hij. Hij maakte de gedachte niet af.
Dat kon niet. Dat mocht niet. Hij moest haar benoemen. Hij moest haar een naam geven. Zelfs een fictieve, een soort alias, zou volstaan, althans voorlopig. Lang moest hij niet nadenken. Hij wist dat dit het begin van iets nieuws, vreemds en onwezenlijks leek te zullen worden. Het Griekse alfabet begon met . Zij was een begin. Een begin van iets dat zich zou kunnen ontwikkelen. Zomaar een begin. Ze was meer dan een begin. Ze was hét begin. Ze was het begin dat geen einde of misschien toch een vreemd en niet te voorspellen einde liet veronderstellen.
Hij nipte spaarzaam. Hij veronderstelde dat hij de vrijheid heeft om te beslissen of én wanneer iets begint.
Hij wist plots dat hij haar begin wilde noemen. Hij wist dat hij haar een mysterieus begin wilde noemen. . , zonder hoofdletter. Gewoon maar .
Weer nam hij het glas.
–Salud, .
zei hij iets te luid terwijl hij het glas in de hoogte stak om met een denkbeeldig iemand te klinken. Hij liet er nog een
–Salud.
op volgen.