Dagboek van een burn-out

Een burn-out is een ingrijpende gebeurtenis voor je omgeving en voor jezelf. Vroeger sprak men van overspanning. Door de jaren heen heeft zich dit fenomeen ontwikkelt naar de burn-out oftewel opgebrand zijn. Iemand die getroffen wordt door deze vorm van psychische en fysieke vermoeidheid zit flink in de narigheid en staat voor een aantal beproevingen om uit de ontstane ellende een uitweg te vinden. Dit boek stimuleert je bij een positieve benadering van de problemen waarvoor je geplaatst wordt. Je ervaart de strijd, de tegenslagen, de familie gerelateerde problematiek en de geestelijke gevolgen van een actuele volkskwaal. Je verkent en ziet de mogelijkheden die naar een oplossing kunnen leiden op grond van de persoonlijke ervaringen van de schrijver.

Fob de Rockert is een pseudoniem dat ontstaan is tijdens de jaren zeventig. Het was in die tijd leuk om gebruik te maken van een bijnaam zoals veel culturele figuren deden. Vanaf de middelbare school schreef Fob al verhaaltjes voor zichzelf. Een vertelsel naderhand nogmaals doornemen zorgde voor nieuwe inzichten. In de loop der jaren heeft het opschrijven van ervaringen en columns ertoe geleid dat nu dit opmerkelijke boek de wereld bereikt.

Aan de voorkant van het gebouw was een recupereerkamertje met een brancard, daar wilde ik naartoe. Zogezegd, zo gedaan en met de hulp van de inmiddels aanwezige drie collega’s, een derde was inmiddels ook binnengekomen, zochten en vonden we die kamer. In de hoek onder het raam stond de uitnodigende draagbaar en ik was blij dat ik erop kon gaan liggen. Als een vaderlijke vriend bleef de conciërge tegen me praten en het stelde me gerust. In mijn borst bleef de pijn aanhouden en onrustig lag ik te draaien op het oncomfortabele bedje. Al snel hoorde ik sirenes dichterbij komen. Een ziekenbroeder verscheen in het kamertje en door hem werd mij een kruisverhoor afgenomen. Alle vragen hadden overigens wel betrekking op de situatie waarin wij aanwezigen in het opkalefaterkamertje verkeerden. Mijn trui werd omhooggetrokken en mijn borst werd volgeplakt met allerhande stickers die weer verbonden waren aan apparatuur die op de grond uitgestald was. De ziekenbroeder kon vaststellen wat er speelde, zeker geen Ajax - PSV. In de deuropening verschenen allerlei ongeruste, bevreesde en angstige gezichten. Camera’s heb ik volgens mij niet gezien, want dat kan ook nog tegenwoordig. Zie je jezelf terug op YouTube. In mijn hoofd speelde op de een of andere gekke manier nog steeds de steekproef die ik met mijn studenten zou gaan hebben en waarvan ik dacht dat iemand die toch nog wel even moest overnemen. Op de achtergrond hoorde ik dat de eerder al behulpzame collega al iets met een vakgenoot geregeld had. Gelukkig maar. Door de deur kwam nu de professionele brancard van de ziekenwagen Die paste, samen met de aanwezige mensen en de medische spullen, niet zo goed in dat recupereerkamertje. Van mijn veldbedje moest ik nu overgeheveld worden op het ziekenautobed en dat allemaal in die beperkte ruimte. De ziekenbroeder was zo vriendelijk om me een handje te helpen. Naar mijn idee ging het allemaal met lomp geweld, maar misschien was dat ook wel om ervoor te zorgen dat ik bij mijn positieven zou blijven en alert zou blijven.