De Muur van Bretagne

Na een roerige jeugd vol bijzondere zomers in Bretagne meent David Abbing zijn leven op de rit te hebben. Opa en jeugdvriend Jack staan altijd voor hem klaar. En hij is verliefd. Maar zeven jaar later ontdekt hij een geheim dat zijn leven opnieuw op zijn kop zet. Stukje bij beetje ontrafelt hij de waarheid. Wraakgevoelens brengen hem tot een drastisch besluit. Een langverwachte fietstocht naar de Muur van Bretagne vormt een haast symbolische rit in zijn zoektocht naar gerechtigheid. Ondertussen komt het afscheid van een dierbare steeds dichterbij.

Michiel de Vlieger (Delft, 21 maart 1986) woont met zijn vrouw en drie kinderen in Breda en werkt als advocaat in Rotterdam. Kampeervakanties met zijn ouders leidden hem als kind al meerdere keren naar Bretagne en de laatste jaren vormde Bretagne het vaste decor van zomervakanties met zijn schoonfamilie. Tijdens die vakanties trok hij er altijd op uit om Bretagne op de racefiets te verkennen. Zo wekte deze mysterieuze Franse provincie zijn creatieve interesse voor het schrijven van zijn debuutroman ‘De Muur van Bretagne’.

Het was in dit korte moment, waarin David niets deed dan in de verte staren en zijn gedachten de vrije loop laten, dat hij ineens voelde hoe zijn kleine kindervingers verdwenen in opa’s massieve handpalm.

‘Kom, kleine held, laten we een stukje wandelen. Neem je emmertje maar mee.’

De zee leek eindeloos ver weg en het kostte hem moeite opa’s stevige passen bij te houden.

‘Waarom is de zee zo ver weg, opa?’

‘Omdat de zee met een touwtje aan de maan vast zit. Als de maan naar de andere kant van de wereld gaat, trekt hij de zee mee.’

‘Natuurlijk, opa.’

Eenmaal bij de branding lieten ze kleine golfjes over hun voeten het strand op rollen. Als de golven zich dan weer terugtrokken, voelde David hoe zijn tenen zich ingroeven in het zand dat onder zijn voeten doorsijpelde. Het kietelde lichtjes, maar het fijnste van alles was dat opa naast hem liep met zijn fascinerend grote voeten waarvan het eelt zich over de zijkant van zijn grote tenen vouwde. Hij schudde het zand van zijn voeten en bestudeerde zijn eigen grote tenen. Daar zat nog geen eelt op, want hij was nog maar een jongen en voor een beetje eelt moest je gewerkt hebben als een man. Hij kneep hard in opa’s hand en voelde zich zo veilig.