Vijf vluchtelingen en één koffertje
Een persoonlijk verhaal over de Watersnoodramp van 1953

Maria Witvliet werd geboren op één van de mooiste Zeeuwse eilanden en groeide op tot een meisje dat het liefste buiten rond zwierf. ’s Zomers zag je haar vaak aan het water. Verlangend keek ze de vele boten na, die voorbij voeren. Waar gingen ze heen en wat zou er achter de horizon liggen? Maria maakte de Watersnoodramp van 1953 mee. Ze was angstig voor de zware storm en ze was bang dat de dijken het niet zouden houden. Ze moesten evacueren. Een barre tocht met een vrachtboot vol vluchtelingen. Waarheen? Hoe lang? Ze moesten zich aanpassen aan de situatie, maar hoe doe je dat als je een puber bent?

Maria Witvliet werd kort voor de Tweede Wereldoorlog geboren. Met haar ouders en drie zusjes woonde zij op eén van de Zuid-Hollandse eilanden. Zij doorliep de lagere en middelbare school. Toen ze getrouwd was, verhuisde ze met haar man naar het midden van het land en kregen ze samen drie mooie dochters. Maria is inmiddels de vrolijke oma van acht kleinkinderen geworden. Op latere leeftijd behaalde ze nog het diploma ‘Erkend Gastouder’. Jarenlang heeft zij met veel plezier kinderen in haar huis opgevangen. Toen corona kwam, moest ze noodgedwongen met dit werk stoppen en had ze eindelijk tijd om een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Ze schreef een boek over de Watersnoodramp van 1953, die ze zelf heeft meegemaakt.

Met moeite kreeg hij de deur open en toen begon het gehengel. Vol belangstelling keken we toe. Mijn vader was niet de geduldigste. Toen het niet gelijk lukte, werd er flink gemopperd. Wij moedigden hem aan, maar ook dat hielp niet. Eindelijk had hij de hoed te pakken. Hij gaf die aan ons. En na nog wat vergeefse pogingen ook de alpinopet. Viel ook niet mee met twee giebelende pubers achter zijn rug… Snel weer naar boven waar mijn zus Geertje al wat brood had klaargemaakt en de ketel op het petroleumstelletje zachtjes stond te zingen. Het leek nog een beetje gezellig te worden. Een kopje warme thee zou ons allemaal goed doen. Veel honger hadden we niet. Toch probeerden we wat te eten.
De stroom was inmiddels uitgevallen, maar gelukkig had mijn moeder aan het petroleumlichtje gedacht en had ze ook wat kaarsen mee naar boven genomen. Zo zaten we nog een poosje bij elkaar en we hadden allemaal onze eigen gedachten. ‘Nu weet onze Wouter niet eens wat we hier allemaal meemaken,’ zei moeder ongerust. ‘We kunnen hem nu ook niet meer bellen. Wat zal hij zich zorgen maken als hij de berichten op de radio hoort!’
‘Zo gauw als mogelijk is, ga ik hem opbellen,’ beloofde vader, ‘op dit ogenblik kunnen we niemand bereiken, Clara.’
Moeder knikte. Helaas was het niet anders.
Vermoeid, maar ook dankbaar dat we op de bovenverdieping konden bivakkeren, gingen we vroeg naar bed. Zou het water nog stijgen, vroegen we ons af. Het stormde niet meer. Toch gierde de wind nog om ons huis.
Daar lagen we dan. Een zee van water om ons heen. Wat een angstig gevoel. Gelukkig dat de slaap zich een aantal uren over ons ontfermde…