Geef me de Tijd

Wanneer Merel na een gewone werkdag uit de supermarkt komt, weet ze nog niet wat haar te wachten staat. Al spoedig speelt ze een rol in spannende gebeurtenissen waarbij het de vraag is of er niet meer achter zit. En de verhalen die ze zelf vertelt, zijn dat alleen verhalen? Langzaam maar zeker wordt het allemaal duidelijk tijdens haar belevenissen in de historie van Amersfoort.

Rob Schroevers is eerst en vooral familieman en daarnaast met plezier aan het werk op zee. Als geboren en getogen Amersfoorter mag hij zich Keientrekker noemen, temeer omdat de broer van zijn betovergrootvader in 1903 de Amersfoortse Kei teruggevonden heeft. Het verhaal van de zeventiende-eeuwse weddenschap rond deze Kei, samen met de belangstelling van Rob voor de geschiedenis van Amersfoort, vormde de inspiratie voor Geef me de Tijd.

Het was oneindig veel heftiger dan ze had gedacht. Ze had een voorstelling van een klap en een dreun of zoiets.
Ze was totaal niet voorbereid op wat er echt gebeurde.
Het eerste wat ze merkte was een trilling in de grond. Meteen daarop een ongelooflijke explosie, gevolgd door het geluid alsof er duizend stofzuigers tegelijk aangezet werken. De schokgolf, kon ze nog net denken. De lucht raasde door het steegje, tilde haar van de grond en wierp haar vijf meter verderop in de zachte sneeuw.
Het geluid bleef komen, met denderend geweld. De Zeeman was al bij haar, trok haar overeind en duwde haar tegen de gevel van een heel oud scheef huisje. Merel zag hem omhoog kijken en volgde zijn blik. De gevel van het eeuwenoude pand helde wat voorover en bood prima bescherming tegen het volgende onderdeel van het programma.
Merel drukte zich zo stijf mogelijk tegen de muur toen er een hagel van puin naar beneden kwam. In een flits dacht ze eraan dat ze al wat verderop in dit steegje was gaan staan met haar tafeltje, maar ze had beter nog iets verder weg op de klap kunnen wachten.
Kleine en grotere stukken puin vielen naar beneden en rinkelden hier en daar door ramen. Ergens in een huis begon een vrouw te gillen. De grond bleef dreunen en Merel realiseerde zich dat ze het instorten van de kerk voelde.