Van lockdown naar vrijheid
Een realistisch kijkje in herstel van een restrictieve eetstoornis

Als er iets was dat ik gedacht had nooit te kunnen krijgen, was het anorexia. Ik hield van eten, van de gezelligheid die je tijdens eten kon delen en van calorieën tellen had ik geen kaas gegeten. Toch nam anorexia mijn leven over en veranderde ik compleet als mens. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost maar ik ben uit de greep gekomen. Ik heb mijn leven terug, mijn vrijheid terug en voel me weer elke dag een beetje meer mezelf... Anorexia beheerste niet alleen mijn leven maar ook het leven van mijn gezin en mijn naasten. Nog nooit hebben zij zich zo machteloos gevoeld! Ze zijn naast me blijven staan gedurende alle ups en downs en daar ben ik ze dankbaar voor!

Britt was altijd een onzeker, zorgzaam en hardwerkend meisje. Haar onzekerheid sloeg door en ze ontwikkelde een depressie en een eetstoornis. Een eetstoornis die haar leven volledig overnam en haar persoonlijkheid veranderde. Stukje voor stukje, hapje voor hapje heeft ze zichzelf moeten overtuigen dat ze dit kon overwinnen en dat ze zichzelf terug kon vinden! Ze wilde weer kunnen genieten van momenten met zichzelf, haar man en haar vier prachtige kinderen. Er bestaat geen one-size-fits-all aanpak voor herstel van mentale problemen. Ze heeft moeten zoeken naar de aanpak die voor haar ging werken. Ze is gevallen en weer opgestaan, heeft gefaald en het anders geprobeerd. Het doel was altijd maar één ding: volledig herstellen van dat monster dat haar leven zo op de kop had gezet.

Kennen jullie het gevoel van bedriegen? Hoe pijnlijk is het is als iemand tegen je liegt of gewoon niet helemaal eerlijk is tegen jou? Nou dat gevoel ervaar ik dus ook, iedere dag opnieuw. Alleen is er geen ander persoon die tegen me liegt maar vecht ik keihard, dag in dag uit, tegen de eetstoornis die geheel ongevraagd in mijn leven is gekomen. Al jaren was ik "bewust" met voeding bezig. Ik ben van nature nogal een onzeker persoon, wil me graag bewijzen tegenover iedereen dat ik het waard ben om in je leven te hebben en ben daardoor nogal perfectionistisch geworden. Ik heb constant het gevoel dat ik minder mooi, minder slim, minder grappig enz. dan iemand anders. Ik doe daardoor keihard mijn best om aardig gevonden te worden en om het gevoel te krijgen dat ik gezien word. Na mijn eerste zwangerschap hoorde ik voor het eerst dat ik er heel anders uitzag nu dat ik nog wat "voller" was. Ik trok het me meteen aan. Ik wilde helemaal niet voller zijn. Ik wou eigenlijk alleen maar horen dat ik er goed uitzag. Ik woog toen nog slechts een paar kilo meer dan voor mijn zwangerschap maar ik wilde bewijzen dat ik een goede moeder zou zijn EN een mooi figuur kon hebben. Ik kreeg echter niet genoeg tijd want 7 maanden na de bevalling van onze eerste zoon kwam ik erachter dat we opnieuw een kindje verwachtte. Door het dolle heen uiteraard, maar direct besloot ik wel beter op de kilo's te letten. Ik zou niet meer zo veel aankomen als tijdens de eerste zwangerschap. Ik besloot om normaal te blijven eten maar niet meer te snoepen. Wow, wat ging me dat goed af. Ik voelde me sterker dan ooit. Ik was namelijk van nature een echte snoepkont en nu kon ik alle verleidingen weerstaan. Mijn man nam zelfs mijn allerliefste zoetigheid mee (M&M's) maar zelfs naar die zak kon ik kijken en er toch vanaf blijven. Ik had geen idee dat ik volledig in de greep zat van een restrictieve eetstoornis!