Kamperen moet je leren en andere logische levenslessen
Columns en vakantieverhalen

In Kamperen moet je leren en andere logische levenslessen vertelt Bea Frénay op luchtige en ironische wijze over onverwachte vakantiesituaties, tenenkrommende taalblunders, grappige observaties, met hier en daar ook wat serieus gepeins. Met die nuchtere kijk op het leven en haar welbekende zelfspot heeft zij weer een heerlijk leesbaar boek samengesteld. Door Bea’s open en beeldende schrijfstijl, krijgt de lezer het gevoel in het verhaal zelf aanwezig te zijn en op zijn minst te kunnen glimlachen om de herkenbaarheid. En dat is nou precies de bedoeling: lachen om je eigen blunders; dat houdt het leven ook in lastige tijden leuk!

Tien jaar na het verschijnen van de gedichtenbundel Het is wit en het rijmt, geeft Bea Frénay de lezer weer een kijkje in haar leven. Ditmaal niet in dichtvorm (al zit er toch een kleine verrassing in het boek), maar met een open schrijfstijl waardoor de lezer het gevoel krijgt er zelf bij te zijn. Dat vertellend vermogen komt goed tot uiting in deze verzameling ‘logische levenslessen’ zoals ze het ironisch beschrijft: columns, vakantieverhalen en observaties. Bea neemt je niet alleen mee op reis; ook alledaagse, herkenbare situaties komen aan bod. Vaak hilarisch, soms ook wat serieuzer van toon. Haar luchtige en pakkende manier van schrijven maakt elk verhaal lekker leesbaar, waarbij ze een stukje zelfreflectie zeker niet uit de weg gaat.

Als ik in zijn stad ben, is hij mijn gids en loop ik als dapper dorpsmeisje-dat-heus-wel-wat-gewend-is, door drukke winkelstraten, tas klem onder mijn arm, ondertussen iedereen vriendelijk groetend. Niemand die ook maar iets terug zegt of ik word vreemd aangekeken. Nou zeg – dan niet. Af en toe word ik onverwachts door mijn vriend tegengehouden, omdat ik me dan blijkbaar op een of ander onzichtbaar fietspad bevind. En inderdaad, de fietsers flitsen aan alle kanten voorbij, doof en blind voor hun omgeving met hun grote tetterende koptelefoons en mobieltjes. Zwervers die je om geld vragen – hij trekt me er vastberaden voorbij terwijl ik nog vol medelijden achterom kijk: “Ja maar dat is toch zielig...?"
"Oplichters. Gewoon negeren.” Ik zet mijn fiets daar uit gewoonte met een sleuteltje op slot tegen een paaltje – hij gooit er nog een stevig slot formaat sneeuwketting om heen. Bij mij thuis werd hij dan ook een beetje zenuwachtig toen ik een oud barrel buiten in de achtertuin liet staan. Helemaal verwonderd na een uurtje wandelen: “Hij staat er nog!”