Na de brand

Na de brand... kwam corona. Na een persoonlijk drama een werelddrama, dat op zijn beurt opnieuw uitliep in veel persoonlijke miseries. En ondertussen liep de tijd rustig door. Het was een periode gevuld met triestige afscheidsmomenten en met (bescheiden) feestmomenten. Een periode ook waarin we er ons plots van bewust werden dat de realiteit niet altijd brengt wat men verwacht, en waarin sommigen onder ons volop de tijd kregen om hierover na te denken. En in dat vreemde jaar, tegen de achtergrond van die gebeurtenissen, en ten dele dank zij die gebeurtenissen, is dit boek ontstaan, een boek in en over dat rare jaar... na de brand.

Bart de Vleeschouwer werd geboren op 8 mei 1966. Met ‘Na de brand’ publiceert hij bij boekscout reeds zijn vijfde boekje. Dit boekje omvat, naast de huidige wereldcrisis, onder andere ook de afsluiting van zijn trilogie die een aanvang nam met ‘Smiley, de kat’ (2010), verder ging in ‘Een scherpe bocht’ (2016), en hier dus een derde en laatste vervolg krijgt.

Na verloop van het eerste jaar waren we nog steeds bezig met het verwerken van de gevolgen ervan. En zelfs na het tweede jaar was de ellende nog niet helemaal voorbij.

De eerste verjaardag hebben we nog herdacht. De tweede niet meer. De herinnering aan de gebeurtenis was beginnen vervagen, was stilletjes aan uit ons direct geheugen gewist geraakt. Een beetje zoals het hoort bij dergelijke calamiteiten.

Maar na het eerste jaar was de herinnering nog vers. En dus hebben we er nog eventjes bij stil gestaan. Niet gevierd. Zo ver zijn we niet gegaan. ‘Herdacht,’ dat wel. We hebben er samen nog een laatste maal over gesproken. Zonder speciale emoties. Vooral blijdschap, of is het eerder opluchting. En een beetje rust. Tevredenheid ook, over het feit dat het al lang voorbij was, en in de wetenschap dat we er alles bij elkaar niets aan over gehouden hadden. Behalve dan een volledig ander huis. En misschien toch ook een beetje twijfel. Een tweestrijd tussen een goed gevoel bij alle vernieuwingen, en een minder goed gevoel bij het gebeuren zelf.

We zijn er niet voor op gebleven tot twaalf uur dertig, het tijdstip waarop het gebeurd is. In de nacht van maandag 30 op dinsdag 31 oktober 2017. Puur chronologisch gezien, kalender-o-logisch dus, was het op dinsdag 31 oktober. In mijn herinnering blijft het gebeurd zijn in de nacht van maandag op dinsdag. Gevoelsmatig was het voor mij veel meer op maandag dan op dinsdag. Al heeft dat natuurlijk niet echt veel belang.

Het is gebeurd om twaalf uur dertig. Of beter misschien: op dat uur zijn we wakker geworden. L en ik zo goed als op hetzelfde moment. Allebei vermoedelijk van dezelfde knal. D is er niet van wakker geworden. Hij is bijna in de brand gebleven. Hij werd uiteindelijk uit het huis gered door de brandweer.

(Ik had in feite fictieve namen willen gebruiken. Al was het maar omdat ik er dan met wat meer afstand zou hebben kunnen over schrijven. Sean, misschien, dat heb ik altijd al een mooie naam gevonden, of Dirk, of Karel. Maar ik heb het niet gedaan. Ik vind het zoeken van namen niet gemakkelijk. En de afstand wordt er wellicht niet zo veel groter door.

Ik heb trouwens nog zo goed als nooit iemand een naam moeten geven. Enkel mijn poezen. En ook bij hen zijn er maar twee van de zes namen uit mijn eigen verbeelding gekomen. De andere kwamen van derden.

En dus heb ik het maar bij de echte namen gehouden. Namen waarnaar ik enkel verwijs met de initialen. Zo kan iedereen er toch nog van maken wat iedereen zelf wilt.)

We hebben met onze fameuze brand ook de pers gehaald. Al vind ik dat niet echt een referentie. Ik kom liever met iets anders in de pers. Maar een mens moet nu eenmaal roeien met de riemen die hij heeft.

Er verscheen een artikel in een zijkolom op bladzijde zeventien van HLN van donderdag 2 november 2017. Nieuws gaat snel.