Een eerlijk boek, soms lastig om te lezen. Niet door de schrijfstijl maar omdat de tekst soms gewoon zeer doet en je bijna door het boek wil kruipen om een knuffel uit te delen.
Dagboek van mijn depressie
Nu vertel ik alles
- Auteur
-
Tember van der Steen
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Reviews
- 5,0 / 5 (2 reviews )
- Prijs
- € 22 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Eén op de vijf mensen in Nederland heeft wel eens te maken gehad met gevoelens van depressiviteit. Eén op de vijf. Laat dat even tot je doordringen. Dat betekent dat iedereen, hoe dan ook, wel iemand kent met een depressie. Dagboek van mijn Depressie is een letterlijke publicatie van het dagboek dat Tember tien jaar lang bijhield. Ze vertelt op een pure, rauwe en soms cynische manier over haar leven. Ze zinkt regelmatig weg in haar sombere gedachten en tuimelt hierdoor van depressie in depressie. Tot ze uiteindelijk volledig instort. Dagboek van mijn Depressie geeft op een toegankelijke manier inzicht in hoe de gedachtestroom soms kan zijn als je alle hoop verloren bent. Tember verzwijgt niks.
Een kwetsbaar en eerlijk relaas over depressie.
Over de auteur
Tember van der Steen (1988) woont in Amersfoort, samen met haar beste vriendin en haar kat Dennis. Vanaf de dag dat ze kon schrijven, houdt ze een dagboek bij. Sinds haar puberteit worstelt ze met gevoelens van somberheid en depressiviteit. Na jarenlang zwijgen, wil ze nu niks meer verbergen. Zo is Dagboek van mijn Depressie ontstaan. Ze wilde de stilte rond mentale problemen verbreken, maar onbewust is het boek ook een ode aan het leven geworden.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464311662 / 978-94-643-1166-2
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 19-03-2021
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 246
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
06-07-2016
Er zijn twee maanden verstreken sinds mijn hoofd is stukgegaan. Zestig dagen zijn voorbijgegaan, maar het voelt als een eeuwigheid. Het is hoogzomer, maar overal waar ik kijk zie ik duisternis. Terneergedrukt is een term die mij op het lijf geschreven is. Ik ben als het ware door een onzichtbare kracht naar beneden gedrukt en ik kan er niks tegenin brengen. Ik heb een tijdje tegengesparteld, maar nu heb ik het opgegeven. Ik ben gevangen in mijn ondoordringbare web van sombere gedachten, paniekaanvallen en angsten. Ontsnappen is niet mogelijk en vechten werkt alleen maar averechts. Mijn verstand en gevoel willen niks met elkaar te maken hebben. Ik kan niet meer vluchten van mezelf, waar ik ook heenga. Ik zit al zestig dagen opgescheept met mijn eigen gevoelens en gedachten, dag en nacht. Ik ben doordrenkt in mijn eigen leegte en somberheid. Het is een levende hel.
Als ik mijn ogen opendoe, zie ik wat ik vroeger zag, maar dan zonder emotie. Zonder een teken van leven. Alles is grauw. Ik kijk, maar ik voel niet. Ik doe, maar ik denk niet na. Ik kan nauwelijks bewegen. Ik kan niet praten en ik kan niet lachen. Alles wat ik wil is in bed liggen en slapen. Slapen is het enige wat me lijkt te verlossen van deze begrafenis in mijn hoofd.
16-08-2016
Na bijna zes weken in mijn bed te hebben gelegen en te hebben gehuild ben ik er weer. Of moet ik zeggen, ben ik er nog. Want ik ben eigenlijk verbaasd dat ik het nog niet heb opgegeven. Soms probeer ik mezelf te herinneren wanneer ik voor het laatst gelukkig was, maar er komt niks tevoorschijn. Ik weet het niet meer. Het voelt alsof het licht is uitgegaan in mijn hoofd. De lichtknop is kwijt en ik weet dat zoeken geen zin heeft. Ik vrees dat als ik de lichtknop zou vinden en erop druk, ik de puinhoop om me heen zie. Ik denk dat de binnenkant van mijn hoofd eruitziet alsof er net een zware aardbeving heeft gewoed. De verwoesting is onvoorstelbaar. Overal brokstukken en puin. Laat dan alsjeblieft het licht maar uit.
Er is eigenlijk weinig veranderd. Nog steeds kijk ik dagenlang naar suffe tv-series. Ik heb alle afleveringen al minstens vijf keer gezien. Onbewust fluister ik de dialogen mee. Ik weet al wat ze gaan zeggen. Ik weet welke scene volgt. Ik neig inmiddels weer naar het apathische toe. Hier verlangde ik naar, maar ook dit valt tegen. Alles valt tegen. Ik krijg het niet eens voor elkaar om mijn laptop te pakken en wat op te schrijven. Mijn werk is het enige waarvoor ik naar buiten ga. Verder besta ik niet meer. Er is alleen nog een leeg omhulsel wat ooit als mijn lichaam voelde.
Als ik probeer terug te halen hoe ik op dit punt ben gekomen, weet ik het niet meer. Ik denk dat ik er op een dag mee ben opgestaan en sindsdien is het niet meer weggegaan. Ik begrijp dat er aanleidingen genoeg zijn om me kut te voelen, geloof me, dat begrijp ik. Ik weet ook dat ik vaker ‘dipjes’ heb gehad, of misschien waren dat zelfs wel depressies. Maar ik weet ook dat hoe ik me nu voel; zo heb ik me nog nooit gevoeld. Hoe diep ik ook in het dal zat, er waren soms dagen dat ik hoop had dat het beter zou worden. Nu heb ik die hoop niet meer. Ik heb alleen maar dit drukkende, sombere gevoel, de hele dag door. Een algeheel gevoel van ‘ik geef op’.
Er zijn twee maanden verstreken sinds mijn hoofd is stukgegaan. Zestig dagen zijn voorbijgegaan, maar het voelt als een eeuwigheid. Het is hoogzomer, maar overal waar ik kijk zie ik duisternis. Terneergedrukt is een term die mij op het lijf geschreven is. Ik ben als het ware door een onzichtbare kracht naar beneden gedrukt en ik kan er niks tegenin brengen. Ik heb een tijdje tegengesparteld, maar nu heb ik het opgegeven. Ik ben gevangen in mijn ondoordringbare web van sombere gedachten, paniekaanvallen en angsten. Ontsnappen is niet mogelijk en vechten werkt alleen maar averechts. Mijn verstand en gevoel willen niks met elkaar te maken hebben. Ik kan niet meer vluchten van mezelf, waar ik ook heenga. Ik zit al zestig dagen opgescheept met mijn eigen gevoelens en gedachten, dag en nacht. Ik ben doordrenkt in mijn eigen leegte en somberheid. Het is een levende hel.
Als ik mijn ogen opendoe, zie ik wat ik vroeger zag, maar dan zonder emotie. Zonder een teken van leven. Alles is grauw. Ik kijk, maar ik voel niet. Ik doe, maar ik denk niet na. Ik kan nauwelijks bewegen. Ik kan niet praten en ik kan niet lachen. Alles wat ik wil is in bed liggen en slapen. Slapen is het enige wat me lijkt te verlossen van deze begrafenis in mijn hoofd.
16-08-2016
Na bijna zes weken in mijn bed te hebben gelegen en te hebben gehuild ben ik er weer. Of moet ik zeggen, ben ik er nog. Want ik ben eigenlijk verbaasd dat ik het nog niet heb opgegeven. Soms probeer ik mezelf te herinneren wanneer ik voor het laatst gelukkig was, maar er komt niks tevoorschijn. Ik weet het niet meer. Het voelt alsof het licht is uitgegaan in mijn hoofd. De lichtknop is kwijt en ik weet dat zoeken geen zin heeft. Ik vrees dat als ik de lichtknop zou vinden en erop druk, ik de puinhoop om me heen zie. Ik denk dat de binnenkant van mijn hoofd eruitziet alsof er net een zware aardbeving heeft gewoed. De verwoesting is onvoorstelbaar. Overal brokstukken en puin. Laat dan alsjeblieft het licht maar uit.
Er is eigenlijk weinig veranderd. Nog steeds kijk ik dagenlang naar suffe tv-series. Ik heb alle afleveringen al minstens vijf keer gezien. Onbewust fluister ik de dialogen mee. Ik weet al wat ze gaan zeggen. Ik weet welke scene volgt. Ik neig inmiddels weer naar het apathische toe. Hier verlangde ik naar, maar ook dit valt tegen. Alles valt tegen. Ik krijg het niet eens voor elkaar om mijn laptop te pakken en wat op te schrijven. Mijn werk is het enige waarvoor ik naar buiten ga. Verder besta ik niet meer. Er is alleen nog een leeg omhulsel wat ooit als mijn lichaam voelde.
Als ik probeer terug te halen hoe ik op dit punt ben gekomen, weet ik het niet meer. Ik denk dat ik er op een dag mee ben opgestaan en sindsdien is het niet meer weggegaan. Ik begrijp dat er aanleidingen genoeg zijn om me kut te voelen, geloof me, dat begrijp ik. Ik weet ook dat ik vaker ‘dipjes’ heb gehad, of misschien waren dat zelfs wel depressies. Maar ik weet ook dat hoe ik me nu voel; zo heb ik me nog nooit gevoeld. Hoe diep ik ook in het dal zat, er waren soms dagen dat ik hoop had dat het beter zou worden. Nu heb ik die hoop niet meer. Ik heb alleen maar dit drukkende, sombere gevoel, de hele dag door. Een algeheel gevoel van ‘ik geef op’.
Reviews
Het is geweldig dat Tember van der Steen dit zeer persoonlijke boek heeft geschreven. Niet alleen omdat elk boek dat handelt over de destigmatisering van geestesziekten per se een goed en noodzakelijk boek is. Voor het geven van zo'n diep inzicht in haar emotionele wereld, verdient de auteur veel respect. Ik heb ooit een verhouding gehad met een vrouw met een borderline persoonlijkheidsstoornis, en kan me goed inleven in sommige van Tember's gedragingen: de lusteloosheid, het onwillekeurig huilen zonder reden of om onbeduidende redenen, het onvermogen om het bed te verlaten, de besluiteloosheid over mannen, het misbruik van alcohol en drugs. Mijn dank aan de schrijfster dat zij dit alles zo gedetailleerd heeft beschreven en dat zij ons lezer op de hoogte stelt van al haar (vermeende?) zwakheden.
Bedankt ook voor haar beschrijving van een uitweg uit de benarde situatie. Het is echter een zeer persoonlijke uitweg waarbij mensen uit haar omgeving haar veel steun hebben geboden. Het werkt zeker niet voor iedereen. Maar het is belangrijk dat er een eerste vonk is. Of dit gebeurt door eigen bewustwording of in het kader van therapie is zeker niet van belang en moet door ieder afzonderlijk voor zichself worden beslist. Zo'n eerste vonk kan zijn om het eigen leven op waarde te schatten en te beseffen dat men als mens nooit waardeloos is.De auteur laat door de hoofdstukken heen zien dat ze tot dit besef is gekomen. Ik hoop dat alle lijders die het boek lezen dit ook voor zichzelf zullen kunnen beseffen.
Los van het onderwerp depressie dank ik Tember voor twee triviale punten: Ten eerste zou ik, als Duitser met beperkte kennis van het Nederlands, het woord "tyfusteringkutklote" waarschijnlijk nooit had leren kennen. Geniaal. Ten tweede, ik heb nu een andere associatie van Leonardo's Mona Lisa. Ik heb de hype rond dat schilderij toch nooit begrepen. Maar vanaf nu, dankzij Tember, heb ik een heel ander beeld in mijn hoofd als ik aan deze dame in het Louvre moet denken. Een beeld die ik erg grappig vind.
Ik wens Tember veel succes met het boek en beveel het aan iedereen aan die aan depressie lijdt, iemand kent met depressie of gewoon zichzelf wil informeren over deze ziekte.
Bedankt ook voor haar beschrijving van een uitweg uit de benarde situatie. Het is echter een zeer persoonlijke uitweg waarbij mensen uit haar omgeving haar veel steun hebben geboden. Het werkt zeker niet voor iedereen. Maar het is belangrijk dat er een eerste vonk is. Of dit gebeurt door eigen bewustwording of in het kader van therapie is zeker niet van belang en moet door ieder afzonderlijk voor zichself worden beslist. Zo'n eerste vonk kan zijn om het eigen leven op waarde te schatten en te beseffen dat men als mens nooit waardeloos is.De auteur laat door de hoofdstukken heen zien dat ze tot dit besef is gekomen. Ik hoop dat alle lijders die het boek lezen dit ook voor zichzelf zullen kunnen beseffen.
Los van het onderwerp depressie dank ik Tember voor twee triviale punten: Ten eerste zou ik, als Duitser met beperkte kennis van het Nederlands, het woord "tyfusteringkutklote" waarschijnlijk nooit had leren kennen. Geniaal. Ten tweede, ik heb nu een andere associatie van Leonardo's Mona Lisa. Ik heb de hype rond dat schilderij toch nooit begrepen. Maar vanaf nu, dankzij Tember, heb ik een heel ander beeld in mijn hoofd als ik aan deze dame in het Louvre moet denken. Een beeld die ik erg grappig vind.
Ik wens Tember veel succes met het boek en beveel het aan iedereen aan die aan depressie lijdt, iemand kent met depressie of gewoon zichzelf wil informeren over deze ziekte.