George-gedachtenzetter
Dromen zijn niet altijd bedrog

De tijd leek vertraagd en als een soort tijger, die zijn in angstzweet badende prooi besloop kwam hij dichterbij, ze zat verlamd in haar stoel, ze had zich niet kunnen beheersen en had naar hem gekeken. Ze zag zijn hypnotische ogen, de dwingende blik, de spanning en de tijd stond als het ware bijna stil. Mocht ze nu dood neervallen, ze zou gelukzalig sterven. Ze ontwaakte toen hij op haar schouder tikte en haar vroeg. Haar adem stokte, haar geest ontplofte, haar tong werd zo droog dat ze twee keer moest slikken voor ze kon antwoorden: ‘Sorry, ik heb een zere knie opgelopen, net gestoten aan de tafel.’ Waar ze de leugen vandaan haalde wist ze niet, niet voorbereid maar gewoon spontaan eruit geflapt. Heel even vloog een schim van teleurstelling of verbazing over zijn gezicht. ‘Zal ik even kijken. Massage, helpt zeker niet?’

Verdorie hij was weer snel over de weigering heen, zou het niets voor hem betekenen? Gewoon een flirt voor een avond? De zoveelste zeker, hij was er zelfverzekerd genoeg voor dat had ze wel gemerkt, niets bracht hem uit zijn evenwicht en het schier ondoordringbare onzichtbare pantser om hem heen beschermde hem als een cocon, daar kon gewoon geen kwaad door. Het kaatste vaak met dubbele kracht terug! Ook vandaag weer met al die wedstrijden, alles wat ze tegen hem probeerden kwam dubbel terug. In een tel waren deze gedachten door haar hoofd gevlogen, die jongen, nee een echte man had ze geweigerd, afgewezen. Dat betekende nog wat de komende dagen en weken.

Snel zorgen dat hij uit beeld verdween: ‘Nee, massage hoeft niet, is met een kwartier wel over. Gebeurt vaker, slaat soms even op slot en voelt als een soort kramp. Ik blijf even zitten en loop straks als een kievit naar huis.’