Het kind van de huishoudster

Licht autistisch 12 jarig jongetje komt begin jaren 60 samen met zijn moeder op een deftige buitenplaats te wonen, waar zij als huishoudster gaat werken. In deze kleine wereld van personeel versus een rijke familie, wordt de jongen geconfronteerd met allerlei levensvragen over goed en kwaad. Gedurende zijn ontluikende puberteit moet hij zijn eigen weg vinden in een wereld waar sociale klasse nog een grote rol speelt. Door de vriendschap met de zoon des huizes wordt hij uiteindelijk voor een keuze gesteld die grote gevolgen voor zijn verdere leven zal hebben.

Wim van Meegen werd in 1949 in Amsterdam geboren. Na een gemankeerde jeugd was hij 37 jaar werkzaam in het Amsterdamse onderwijs. Jarenlang had hij een column in een blad van de AOB. In zijn aangrijpende novelles maakt hij gebruik van fictie en biografische elementen.

De gele bus met aan de zijkanten brede aluminium strips stopte voor het grote hek met aan beide zijden geornamenteerde pilaren van het hek van de buiten-plaats na een busrit langs de kronkelende rivier met veel idyllische plekken.
‘Hier moet u zijn mevrouw; dit is de buitenplaats Westermeer,’ zei de buschauffeur vriendelijk tegen een mevrouw en een jongen, die voorin zaten.
Uit de bus stapte een blonde vrouw van een jaar of vijftig met een gabardine regenjas aan en een jongen van een jaar of twaalf met een beigekleurig windjack.
Ze keken naar het grote huis achter het hek met daarop in gouden letters Westermeer. Voor de 18de eeuwse buitenplaats lag een groot met grint bedekt voorplein met hoge bomen. Daarachter was een brede monumentale trap met zitbankjes en een rijk versierde dubbele deur. Aan beide kanten ervan grote ramen, die een verdieping hoger weer herhaald werden. Daarna kwam een rijk versierd fries.
Aan de voorkant van het dak was een gespijld zolder-raam en op het dak stonden twee levensgrote schoor-stenen met twee versierde vuurvangers. Aan de lin-kerzijkant bevond zich in een tweetal gekoppelde dienstwoningen en rechts een dienstwoning met een groot koetshuis waarvan de deuren openstonden en je een glimp zag van twee auto’s.
De een herkende de jongen als een grote donker-blauwe Amerikaanse Chrysler, de ander als een bronsgroene kleine Simca en op het voorterrein stond nog een groene Triumph sportwagen met open dak. Automerken hadden sinds jongs af aan immers al zijn interesse gehad.
Ze draaiden zich beiden tegelijk om en keken naar de rivier. Aan de steiger, die duidelijk bij het buiten hoorde, lag een groot blauwwit gekleurd jacht.
De jongen nam met open mond van verbazing alles in zich op.
‘Bij deze rijke mensen gaat mamma nu werken en komen wij te wonen Robert. We gaan ons nu voor-stellen aan de familie en over een paar weken wordt dit ook ons huis. En denk erom; niet steeds op je hand bijten in gezelschap, want dat staat raar. Wil je dat niet vergeten,’ zei ze streng.