Ziet ze het wel?, is wat veel mensen zich afvragen. Dat er net als het weer, na de zomer een donkere periode komt en het uiteindelijk wel weer licht wordt? Dat de bladeren vallen en op zijn tijd weer beginnen met bloeien? Dat dieren in winterslaap gaan en weer wakker worden? Dat regen nodig is voor groei? En dat in elk seizoen iets bijzonders zit?
Haar grote geheim was dat ze wist dat er geen slecht weer was, alleen verkeerde kleding. Zo kon ze lopen in de winter met een glimlach gemaakt van verstopte geheimen, net als de verrassingen die elk seizoen met zich meebracht. Dansen in de regen terwijl haar niet te stoppen tranen werden verborgen door de stromende regen. De vroege donkere winterse avonden waarin ze haar wallen kon verbergen. En de zon haar bleke timide huid in de zomer bruin deed worden.
Het was weer een mooie dag voor een slecht humeur en dat was het al een tijd. Moeilijk kon ze zich herinneren hoe het was om vrij te leven. Misschien zat ze in andere tijden niet opgenomen op een gesloten crisisafdeling, maar hoe vrij was ze als ze altijd gevangen in gedachten zat? Hierdoor voelde het alsof ze thuis door een mist liep. Niet wetende wat ze moest doen, met geen helder zicht of zichtbare lichtpuntjes. En ergens op een pad dwalend en rondjes lopende in de richting van wat rust. Al was het maar voor even.
Sinds binnenkomst baalde ze al dat ze hier was. Het was niet haar eerste keer dat ze in opname zat, al hoopte ze wel een van de laatste. Het eeuwenoude verhaal van thuis overleven naar crisis en weer terug in opname. De dagelijkse strijd voor een sprankje zonlicht in haar hoofd. Vermoeid van de gedachten en de dromen voor verlichting, in plaats van de duisternis in haar hoofd en nachtmerries in de nacht.