ANGSTSCHREEUW
Een bloedstollende thriller vanuit slachtoffer en moordenaar

ANGSTSCHREEUW

Wat zou je doen als je iemand haat?
Hoe zou het voelen om iemand te vermoorden?
In ANGSTSCHREEUW wisselt het perspectief voortdurend van verschillende mensen zoals agent, slachtoffer of moordenaar. Hierbij worden de emoties sterk beschreven.
Tijdens Cluedo valt er een levensecht slachtoffer. Zodra de moordenaar, Milan, hoort dat ‘toprechercheur’ Jack Dijkstra op de zaak is gezet, richt hij zijn pijlen geheel op hem. Zonder dat Jack het doorheeft infiltreert Milan in zijn leven.
Jack en zijn gezin krijgen te maken met diverse bedreigingen, waardoor er thuis steeds meer stress ontstaat. Op het moment dat niemand meer veilig is en mensen uit de directe omgeving van Jack slachtoffer worden, loopt de spanning op.
Iedere seconde telt.
Er ontstaat een interessant kat-en-muisspel.

Annemieke Vaneman (1982) woont met haar man in Lelystad. Op jonge leeftijd schreef zij op de basisschool al verhalen en gedichten. Na haar vervolgonderwijs is Annemieke teruggegaan naar het basisonderwijs en staat nu al meer dan 15 jaar als lerares voor de bovenbouw.
In de taallessen stimuleert zij de leerlingen om originele teksten te schrijven. En aan het eind van elk schooljaar schrijft Annemieke de eindmusical voor groep 8. Zo wil ze haar plezier voor schrijven doorgeven aan de leerlingen.
Thuis kijkt Annemieke graag een spannende serie op de televisie, maar ze is ook dol op toneelspelen. Ze droomt ervan om verhalen te schrijven waarbij de spanning hoog oploopt en de lezer op het puntje van de stoel zit.
Tijdens het schrijven van ANGSTSCHREEUW heeft Annemieke zelf ook regelmatig de rillingen over haar rug gevoeld.

Het zand is akelig dichtbij; tot mijn nek ben ik begraven in zand. Ik probeer mijn armen te bewegen, maar het lukt niet. Het zand voelt koud aan. Met mijn ogen schiet ik heen en weer. Ik begin te schreeuwen.
Van achter me grijpt iemand met zijn hand naar mijn mond. Binnen één tel wordt mijn schreeuw gesmoord. Mijn mond wordt gekneveld met tape en een man verschijnt voor mij.
‘Probeer hier maar eens uit te komen,’ hoor ik hem zeggen, met een valse toon in zijn stem.
Door de tape heen vuur ik allerlei vragen op hem af. ‘Waar ben ik? Is dit een grap? Laat me los! Dit is niet leuk! Laat me eruit!’ Vloekend en tierend gooi ik er van alles uit, maar de man reageert alleen maar met een nog grotere lach op zijn gezicht. Alles wat ik zeg maakt geen enkele indruk.
‘Je hebt geluk jongen…. Het is vloed geweest en nu wordt het eb. Morgenochtend, precies om zeven uur in de ochtend zal jij wel anders piepen.’
Ik hoor een misplaatste lach en vervolgens verdwijnt hij weer uit mijn gezichtsveld. Hoe meer ik mij probeer te bewegen, hoe vaster het zand om mij heen komt te zitten. Vanbinnen voel ik me steeds warmer worden, maar het koude zand aan de buitenkant koelt mij meteen weer af. Ik voel me zwakker worden en het donker verschijnt voor mijn ogen terwijl ik flauwval.
Zodra ik bijkom merk ik dat de tape van mijn mond is verwijderd. Ik schreeuw zo hard als ik kan. Plots wordt er een emmer over mijn hoofd heen geplaatst. Het onverwachte duister verwart mij en in alle gekte van gedachten die nu door mij heen vliegen, vergeet ik te schreeuwen.
Paniek slaat toe. Ik wil me bewegen. Ik wil eruit, maar hoe ik ook vecht, het zand zit strak om mijn lichaam. Dan komt er toch een angstschreeuw over mijn lippen, maar de weerkaatsing in de emmer is oorverdovend.