Zeer sterk verhaal. Dit boek laat je niet los. Aanrader.
Samenvatting
Hendrik is getrouwd met Merel, heeft twee tienerzonen, een baan met verantwoordelijkheid en een mooi huis in het groen nabij Brussel. Toch voelt hij dat er iets ontbreekt in zijn leven en hij vreest voor een ‘midlife crisis’. Op een avond beslist hij om naar een klasreünie te gaan, georganiseerd door zijn beste vriend uit zijn schooltijd en doet een pijnlijke ontdekking die zijn leven zal veranderen. Zijn zoektocht naar antwoorden en de nieuwe relaties die daaruit ontstaan, leggen bloot dat de personen in zijn kleine universum op een manier met elkaar verbonden zijn.
Over de auteur
Alain Vermaelen (1971) woont samen met zijn vrouw, twee dochters en zoon in Leuven. Van jongs af aan is hij geboeid door muzikanten die met hun werk een verhaal brengen en door dichters die met enkele lijnen kunnen bekoren. De roman ‘Het is nooit te laat om gelukkig te zijn’ is geïnspireerd op zijn overtuiging dat geluk vervat zit in de kleine zaken van het leven.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464314717 / 978-94-643-1471-7
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 04-06-2021
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 200
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
De gedachten aan mijn wilde nacht beginnen ondertussen te vervagen. Waanzinnig hoe snel zoiets gaat, bedenk ik me. Mijn leven, dat ik naar alle waarschijnlijkheid gisternacht als een sleur verkocht in het Brouwershol, heeft helende krachten waarvan ik de impact nauwelijks kon inschatten. Merel zet een derde kop Espresso op mijn onderbordje. Ze heeft de mooie tassen die bij ons duur porseleinen servies passen ook op tafel gezet.
“Wil jij Elliott niet eens naar de atletiek les rijden? Ik zou nog even in de zetel willen wegzakken. Ik heb slecht geslapen door jouw afwezigheid.”
Ik twijfel. Ik twijfel er zelfs aan of het alcoholgehalte dat in mijn bloed zit niet nog steeds te hoog is. De rit naar huis vanmorgen was al een ware hel, maar ik was niet helder genoeg om na te denken over de gevolgen van nog halfdronken naar huis te rijden. Nu moet ik met mijn jongste zoon de baan op.
“Ja hoor, zeker,” zeg ik zonder verpinken. Nee zeggen zou haar ongetwijfeld slecht gezind stemmen op dit moment. “Je stinkt, ga douchen wanneer je Elliott hebt afgezet,” laat ze nog even vallen.
Elliott springt rechtop. “Papa rijden met grote wagen.”
“Ja, ja jongen.”
“Kan je me afzetten bij Cora?” vraagt Robert. Mijn boodschap over zondagen thuis doorbrengen, had duidelijk maar voor heel even effect op hem.
“Ik moet helemaal niet in de richting van Cora haar huis om Elliott af te zetten.”
“Je kan toch even omrijden? Zoveel moeite is dat toch niet?”
Het oogcontact dat ik zoek met Merel moet me helpen een gepast antwoord te formuleren op zijn vraag. Ze kijkt weg en heeft geen zin om nu een beslissing te nemen. Ze klaagt al zo vaak dat zij alle beslissingen moet nemen voor onze jongens. Deze ochtend is het duidelijk mijn beurt. Waarom voelt haar houding dan als een straf voor afgelopen nacht?
“Wil jij Elliott niet eens naar de atletiek les rijden? Ik zou nog even in de zetel willen wegzakken. Ik heb slecht geslapen door jouw afwezigheid.”
Ik twijfel. Ik twijfel er zelfs aan of het alcoholgehalte dat in mijn bloed zit niet nog steeds te hoog is. De rit naar huis vanmorgen was al een ware hel, maar ik was niet helder genoeg om na te denken over de gevolgen van nog halfdronken naar huis te rijden. Nu moet ik met mijn jongste zoon de baan op.
“Ja hoor, zeker,” zeg ik zonder verpinken. Nee zeggen zou haar ongetwijfeld slecht gezind stemmen op dit moment. “Je stinkt, ga douchen wanneer je Elliott hebt afgezet,” laat ze nog even vallen.
Elliott springt rechtop. “Papa rijden met grote wagen.”
“Ja, ja jongen.”
“Kan je me afzetten bij Cora?” vraagt Robert. Mijn boodschap over zondagen thuis doorbrengen, had duidelijk maar voor heel even effect op hem.
“Ik moet helemaal niet in de richting van Cora haar huis om Elliott af te zetten.”
“Je kan toch even omrijden? Zoveel moeite is dat toch niet?”
Het oogcontact dat ik zoek met Merel moet me helpen een gepast antwoord te formuleren op zijn vraag. Ze kijkt weg en heeft geen zin om nu een beslissing te nemen. Ze klaagt al zo vaak dat zij alle beslissingen moet nemen voor onze jongens. Deze ochtend is het duidelijk mijn beurt. Waarom voelt haar houding dan als een straf voor afgelopen nacht?