Pandemiepoëzie
(P)artikels van de COVID-19 - of corona-quarantaine

Pandemiepoëzie is een besmettelijke bundel. In coronatijden, waar we elkaar niet mogen vastpakken, zijn we vaak aangewezen op onszelf. De tijd is dan rijp om weg te dromen bij een goed boek. Laat je leiden door de vingervlugge rijmpjes. Eenvoudig maar tegelijk briljant.
Dirk Smets geeft je met zijn gedichten een unieke inkijk in zijn gevoelswereld. Stap mee in voor een eerlijke, originele en fantasierijke rit langs het uiteenlopende gamma van courante thema’s van het leven. Om daarna te worden ondergedompeld in de hedendaagse en nieuwe woordenschat die de corona-quarantaine ons heeft opgeleverd. Zonder te bruuskeren, schildert hij de woorden tot een mooi uitgebalanceerd portret. Injecteer je ziel met het best denkbare vaccin: de magie van deze woordgestoorde wervelwind.

Dirk Smets (1983) is als 12-jarige al goed met woorden. Geïnspireerd en ondersteund door zijn toenmalige leraar Nederlands Rik Van Braband schrijft hij de opstelletjes naarstig bij elkaar. Al die tijd bleef dit talent ondergesneeuwd. In 2020 komt het leven tot stilstand als gevolg van het coronavirus. Dat geeft hem de kans om de blik een keer naar binnen te richten. Schrijven en dichten blijkt een erg efficiënte manier om zichzelf beter te leren kennen. Gretig kruipt hij in zijn pen en hij ondervindt de therapeutische werking van het neerschrijven van gevoelens. Dat vertaalt zich nu in deze gedichtenbundel die hopelijk veel moois in beweging zet voor jou.

Het dier in jezelf

Ik zou weleens een vlieg willen zijn. Vliegen in het oneindige. Ik kan alles zien, alles horen wanneer en waar ik maar wil zonder daar één opmerking over te krijgen omdat niemand mij ziet. Als ik toch aandacht wil, dan maak ik wel genoeg lawaai om die aandacht op te eisen, maar die keuze ligt bij mij. Ik verstop me graag, op mezelf zijn. Ik zou me zowel onder andere mensen begeven om te weten wat er leeft, maar ook veel alleen in de vrije natuur. Ik zou ook een mooie arend kunnen zijn, maar dan geraak ik niet ongezien alle huiskamers in.

Het scherpe kantje hieraan is het voyeuristische, nieuwsgierige en heimelijke.
Ik kan spreken en ik zou leugens en bedrog bestrijden.

Soms wil ik zo klein zijn,
dat niemand me ziet.
Maar grote ogen opzetten,
dat niks mij ontgaat.
Soms wil ik vrijuit vliegen,
alsof er geen grenzen zijn.
Zo het overzicht bewaren,
en me behoeden voor elke pijn.
Soms wil ik alles horen,
ook al zeg ik zelf niet veel.
Ik zal wel komen storen,
als ik me dan eens verveel.

Soms wil ik controleren,
wanneer en wat ik doe.
Zo zoem ik miljoenen keren,
en word het nooit moe.
Als ik echt zou moeten kiezen,
welk dier ik dan zou zijn.
Wat heb ik te verliezen,
op slag dood is een korte pijn.

Ik was een vlieg.