Wolkjes!
Wat als je pleegbroertje plots ongeneeslijk ziek wordt?

De vijftienjarige Noor heeft een pleegbroertje met een ernstige beperking: epilepsie. De dokters hebben al veel geprobeerd, maar niets slaat aan. Linder gaat er zelfs eerder op achteruit. Als de dokters de door Noor gevreesde operatie voor een sonde voorstellen, loopt haar emmer over. Waarom kan Linder nooit eens geluk hebben? En hij eet toch nog zelf, is het dan wel nodig? Noor heeft na al die jaren nog steeds moeite met zijn ziekte. Zal het haar lukken het los te laten? Zal ze haar eigen dromen kunnen waarmaken zonder het steeds oneerlijk te vinden?

Kato De Bruycker is geboren in 2005. Sinds 2015 is haar gezin een pleeggezin. Het is niet altijd makkelijk geweest, maar spijt heeft ze nooit gehad van deze keuze. Met dit verhaal wilt ze mensen die iets soortgelijks meegemaakt hebben een hart onder de riem steken. Het is oké om je eens wat minder te voelen, zolang je daarna de draad maar weer oppakt en volop gaat voor je leven. Je leeft maar één keer, hé.

Ding, dong! Papa hoefde al geen antwoord meer. Nieuwsgierig liepen we naar de deur. Mama kwam er ook aan. Samen deden we open.
Eerst werden we verblind door de zon. Daarna zagen we een kleine Maxi-Cosi met een nog kleinere baby erin voor ons huis op het trapje staan.
Er waren inderdaad ook twee mensen van de politie bij, maar die interesseerden me op dat moment niet echt veel. Het kleine ventje zoog al mijn aandacht naar zich toe.
Een sterke arm nam hem op, mee naar binnen. Als gehypnotiseerd liep ik achter de agent aan, naar de woonkamer. Ik zag dat Fran hetzelfde deed. Daar aangekomen zette de politieman het kindje weer op de vloer. De baby sliep gewoon rustig verder. We lieten hem nog eventjes met rust.
De mevrouw van pleegzorg was intussen aangekomen. Opeens viel het me op dat niemand een koffertje bij zich had met spullen van het ventje. Kleertjes hadden we genoeg. Die kregen we een tijdje geleden van vrienden. Hun kinderen waren al te groot geworden. We wisten dat die kleertjes bij pleegzorg wel goed van pas zouden komen.
“Ik zal vlug naar de apotheek gaan. Een tutje en melk halen. Dan kunnen we de avond wel doorkomen,” zei papa alsof hij mijn gedachten kon lezen.
Holderdebolder vertrok hij. Net als de agenten. Mama had de baby op haar schoot genomen, want de Maxi-Cosi moest terug mee. Die was van zijn biologische mama. Nu de mevrouw van pleegzorg bij ons was, zat de taak van de agenten erop.
Ik durfde amper ademhalen. Dat waren veel indrukken in korte tijd.
Fran en ik leunden tegen de zetel. We waren te overdonderd om te gaan zitten. De mevrouw van pleegzorg stelde zich kort voor en begon toen met het geven van de nodige informatie. Na een tijdje onderbrak ik haar. “Wat is zijn naam eigenlijk?”
Vreemd genoeg had ik me vóór dit moment niet één keer afgevraagd hoe mijn nieuwe broertje eigenlijk zou heten. Zo perplex was ik.
“Linder,” antwoordde de mevrouw, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.