De Vergelding

In Amsterdam vindt een gruwelijke moord plaats. De twee rechercheurs die de zaak in onderzoek hebben, staan voor een raadsel. Er is geen bewijsmateriaal te vinden dat een dader aan het slachtoffer kan koppelen. Een perfecte moord dus. Toch vindt er een arrestatie plaats. Maar hebben ze daarmee de dader wel te pakken? Bij een tweede gruwelijke moord wijst alles erop dat het om dezelfde dader gaat. Het onderzoek start daardoor weer van voren af aan. De zoektocht van de rechercheurs kruist het pad van een 15-jarige meisje. Weet zij hier misschien meer van?

"Ik ben in 1956 geboren te Amsterdam. In de beginjaren tachtig verhuisde ik naar Helmond in Noord-Brabant. In die periode maakte ik korte verslagen voor een autoclub. Eind jaren negentig verving ik mijn ansichtkaarten door verslagen van mijn vakanties per e-mail te versturen. Een aantal jaar later begon ik met het schrijven van een autobiografische column en niet lang daarna met het ´verzinnen´ van verhalen. In 2008 debuteerde ik met mijn thriller Het Duivels Dilemma (uitgegeven door Boekscout.nl)."

Hij duwde zijn breekijzer iets verder in de opening die het hout hem nu had gegeven en probeerde het nog een keer. Het hout zuchtte en steunde, maar het gaf zijn verzet pas op bij de vierde poging, waarbij de spleet nu zo groot was dat de agent het breekijzer er pas echt goed in kon plaatsen en er al zijn kracht achter kon zetten. ‘Krak’, zei de deur, als laatste uiting van zijn weerstand en sprong toen open. Het gegil nam door het openen van de deur meteen in volume toe, maar mét het openen van die deur sloeg hen ook een verschrikkelijke stank tegemoet. Een misselijkmakende lucht van bloed en uitwerpselen hing in de hal en benam je onmiddellijk de adem. De agent met het breekijzer zag als eerste wat zich daarbinnen had afgespeeld. ‘Jezus Christus’, zei de agent en hij liep eerst kokhalzend weg van het schouwspel dat zich, waarschijnlijk voor eeuwig, op zijn netvlies had gebrand, om zich, na een diepe ademteug met frisse lucht, weer om te draaien om toch de gang verder in te lopen. Zijn maat kwam achter hem aan en kon er in eerste instantie ook alleen maar een krachtterm uitgooien: ‘Godskolere, wat een gruwelijke wond en wat een stank’, zei hij met een vet Amsterdams accent. Maar hij hervond zich sneller dan zijn maat en zei gebiedend tegen mevrouw Grove, die nieuwsgierig bij de ingang stond, proberend of ze iets kon zien: ‘Wilt u nu naar uw eigen woning gaan, mevrouw? Wij komen straks wel een verklaring bij u opnemen.’ Mevrouw Grove bleef echter staan waar ze stond, waarschijnlijk niet gewend om bevelen te krijgen en tevens veel te nieuwsgierig om gelijk de aftocht te blazen. ‘Nu!’, zei de agent op luidere toon tegen haar en ze schrok even van zijn harde, commanderende stem.