Opa Jef en zijn dorp Nijlen

In zijn boek tracht de auteur een beeld te schetsen van zijn dorp en zijn leven in dit landelijke Nijlen. In zeven verhalen wandelt hij door zijn jeugd en de belevenissen in die tijd. Hij vertelt verder weetjes die voor velen van zijn dorp nog onbekend zullen zijn. Guitige verhalen over mensen en groepen passeren de revue. Beroepen en ambachten, die verdwenen zijn, worden weer tot leven gewekt.. Kunstenaars, verenigingen, sportlui en dorpse figuren uit het verre en nabije leven duiken hierin op! De auteur geeft een verhaal mee over zijn leven in zijn dorp Nijlen aan allen die er wonen, en er ooit gewoond hebben. Een boek dat in iedere boekenkast van elke inwoner van Nijlen, maar ook van ver daarbuiten, niet mag ontbreken!

Jef Hermans werd geboren in Nijlen (1940). Hij liep college te Herentals. Na zijn legerdienst bij de Grenadiers in Soest werkte hij als bediende op de personeelsdienst van Gevaert in Mortsel. Hij begon pas te schrijven bij zijn op pensioenstelling. Van hem verschenen reeds de volgende romans; ‘Haaien en Garnalen’, ‘Mijn verloren liefde’, beide naar het Engels vertaald, verder ‘Borislava’ ‘De levende dode’ en ‘Operatie Lily’ en nu ‘Opa Jef en zijn dorp Nijlen’.

Een laatavondzon streelde nog even de fluwelen blaadjes van een slapengaande bloem. Geen vogel floot nog, alle waren ze al naar hun rustplaats voor alweer een nieuwe nacht. In de verte stierf het geluid van enkele te laat gemolken koeien nu ook uit. Moe, maar voldaan vlijden ze zich uiteindelijk ook neer in het malse, nog warme gras. In de schaduw van een honderdjarige eik, die enige koelte had gebracht tijdens de drukkende warmte van de dag, zat de oude man eenzaam en verlaten op een al even oude bank. Op een zelfgemaakte tafel stond een fles rode wijn, zijn lievelingsdrank. Zijn huid had al evenveel rimpels als de eikenbladeren aan de takken. Hij beleefde, ondanks de tegenslagen die hij in zijn leven had gekend, nog vreugdevolle ogenblikken. Dikwijls dacht hij terug aan zijn jeugd, aan zijn kinderjaren, maar tijd om te nostalgisch te worden had hij niet. Want helemaal verlaten bleef hij daar niet lang zitten of zijn kleinkinderen kwamen hem gezelschap houden. Zij namen die eenzaamheid weg. Zij gaven hun opa een zoen en gingen naast hem op de bank zitten. Sinds de dood van zijn lieve vrouw zochten zijn kleinkinderen hem regelmatig op. “Het leven staat niet stil bij een afscheid aan een geliefde,” zuchtte hij. Zijn oudste kleindochter, die nu naast hem was komen zitten, keek naar dit gerimpelde gezicht van haar opa en vroeg, met een snakkend verlangen in haar stem naar zijn vroegere leven.
“Opa, vertel eens over vroeger, over je jeugd, je dorp, over alles van vroeger!”
“Alles?” zuchtte hij. Die vragende blikken, die verlangende oogjes van zijn kleinkinderen, dat kon de opa niet aan weerstaan. Even nipte hij aan zijn glaasje rode wijn en begon een verhaal, ‘zijn verhaal’, te vertellen.