Memor
De Gevreesde Jongen

Nooit geweten dat het er was, maar daar kwam snel verandering in. Verus Memor Lister ziet zijn vader voor zijn ogen vermoord worden, niet wetende dat hij zelf de persoon was die had moeten sterven. Er wordt een weg naar een andere wereld beschreven. Verus vindt het en komt achter de dingen die zijn leven veranderen, voorgoed. Hij zal de antwoorden moeten vinden op plekken waarvan mensen zeggen dat het fabels zijn. Gedreven door zijn gedachten en die van anderen, beloopt hij de ongeschreven route naar zijn rijk... Memor.

"Ik droomde maandenlang elke nacht het vervolg van een verhaal. Dit heb ik als basis gebruikt voor het leven van Verus. Vreemd eigenlijk, want nooit heb ik eerder het idee gehad om een boek te schrijven, maar dit moest toch even op papier worden gezet. Werk is voorlopig nog vakken vullen, ochtendkranten rondbrengen en optreden met mijn band. Ik ben geboren op 12 mei 1992 en woon nog steeds thuis, in het schokkende Twisk..."

De glazen deur van het museum zwaaide soepel achter hen dicht en een waterig zonnetje verlichtte de vier kinderen. Daar stond hij: Een man, met een lange zwartbruine jas. Hij keek Verus van een afstandje aan. Alsof er een onzichtbare hand Verus’ keel dichtkneep voelde hij zijn longen samengeperst worden tot ze zo groot waren als walnoten. De man begon te rennen, razendsnel, Verus kon niet blijven staan. "Shit! Pas op!", schreeuwde hij tegen zijn groepje en hij zette het op een lopen, hij liet Zima, Amina, Simon en Devin verbaasd achter. "Hoeveel komen er nog?", mompelde Verus wanhopig. Hij keek om en zag tot zijn grote schrik dat de man elk moment Verus’ jas kon aanraken. Een enorme schokgolf van adrenaline gaf Verus de energie die hij nodig had. Hij kon niet meer, maar hij gaf alles. De man had zijn capuchon niet op en Verus zag achter hem het rood aangelopen gezicht. Lang, vettig, geklit haar zwiepte nat van het zweet langs het gezicht van de man. Er zat geen gevoel meer in Verus’ benen. Het was alsof hij zweefde. De mensen die hem aanstaarden zag hij niet stilstaan en vreemd kijken. Alles galmde door zijn hoofd alsof hij een echoput was en er honderden mensen in hem stonden te schreeuwen. In plaats van helder nadenkend rennen, rende hij willekeurig door straten, stegen en zelfs midden over een fietspad vol fietsers. Hij moest die man kwijtraken, het kon hem niet schelen of hij een bekeuring zou krijgen of dat hij bijna aangereden zou worden door een fietser. Hij trilde. Hij beefde. Zijn T-shirt zat aan zijn rug geplakt met zweet. Hij kon niet meer. Hij moest stoppen. Hij bleef staan. Wild om zich heen kijkend zocht hij naar dat ene gezicht.