Rugzakverhalen

Reizen in de jaren '80 en '90 bevatte uitdagingen, die de tegenwoordige tijd niet meer van ons vraagt. Er was geen internet, geen google maps. Met behulp van een reisgids, die bij aankomst vaak toch al achterhaald was, moesten de hoogtepunten van een land worden bezocht. Dit leidde tot meer spontane ontmoetingen, veel onverwachte gebeurtenissen, wat met een creatieve geest moest worden opgelost. Zeker in de tijd, waarin Corona ons leven beheerst en menselijk contact door regels wordt bepaald, is het een genot om deze korte reisverhalen te lezen, waarin met humor en de nodige zelfspot de hoogte- maar ook dieptepunten door de auteur worden beschreven, alsof u er zelf bij was.

Kasper Koster (1965) is geboren in Amsterdam, waar hij met zijn broer en zus opgroeide. Toen zijn beste vriend John voorstelde om een reis naar Amerika te maken had hij nooit kunnen vermoeden, dat deze reis zo'n impact op hem zou hebben. Dus volgden hierna nog veel andere verre reizen, soms alleen, soms met een vriend of met zijn vrouw. De liefde voor het reizen heeft hem nooit meer losgelaten.

Er zitten een paar Engelse dames in onze groep, waarvan het ons verbaast dat ze met een dergelijke tour zijn mee gegaan. Ze zien eruit alsof ze net in het Hilton hebben ingecheckt.
Ze zijn werkelijk doodsbang voor de poezen en dulden ze niet in hun buurt. Maar hoe houd je die beesten bij je uit de buurt, als je geen hand voor ogen ziet? De meest bange dame ligt in de hangmat naast me en ik hoor steeds angstige kreten naast mij klinken, weldra gevolgd door een enorme schreeuw wat verderop. Er blijkt een poes onder haar hangmat doorgelopen te zijn, maar zij dacht blijkbaar dat er een indringer uit de jungle ons kamp was binnen gedrongen. Zij grijpt onder haar hangmat en slingert het arme beest weg aan zijn staart. Die belandt keurig op zijn pootjes, maar wel bij een vriendin, die twee hangmatten verder ligt. En daar komt de schreeuw dus vandaan. De poes belandt tot zijn grote genoegen keurig op haar buik. Maar hij wordt er direct uitgezet, dit keer gelukkig op iets charmantere wijze.
Het hele kamp is weer klaarwakker en het duurt even voor de rust is teruggekeerd. Na verloop van tijd wordt de ruimte weer gevuld met geluiden, die uit de jungle voort komen. Ik val in een diepe slaap, maar blijkbaar zit de angst voor de wiebelende hangmat nogal diep, want ik droom er onmiddellijk over. In mijn droom word ik meters hoog geslingerd, terwijl ik mij aan mijn hangmat vast klamp. Dat blijkt niet genoeg te zijn en val ik op het hoogste punt uit de hangmat. Hoewel het een droom is besef ik wel dat ik in een kamp lig, vol slapende mensen. Dus probeer ik in mijn droom niet al te hard te schreeuwen om de anderen niet wakker te maken. Ik slaag hier blijkbaar niet al te best in, want ik word wakker van mijn eigen schreeuw.