Het bos van de zwarte ridders

De jonge Evert werkt als dienstknecht op het kasteel van een hardvochtige en gemene hertogin. Zijn grote droom is om ridder te worden, maar de realiteit is wel even anders. Wanneer hij op een dag per ongeluk met de soep morst, geeft de hertogin hem als straf een haast onmogelijke opdracht: hij moet een goudkist opsporen die door een bende struikrovers werd gestolen. Zijn zoektocht voert hem naar het gevreesde bos van de zwarte ridders, waar de schat zich zou bevinden. Maar om zijn doel te bereiken zal hij moedig en sluw moeten zijn, want er wordt gefluisterd dat het bos behekst is en dat de zwarte ridders bovennatuurlijke krachten bezitten...

Geert Janssens (1981) heeft een passie voor alles wat met taal te maken heeft, en schreef eerder het fantasierijke jeugdverhaal ‘Op vakantie bij oom Bernhard’. Hij kreeg de smaak van het schrijven te pakken en besloot om meteen aan een tweede roman te beginnen. Deze keer neemt hij ons mee op avontuur naar de middeleeuwen, in een sprookjesachtig verhaal over ridders, heksen en betoverde bossen. Met veel taalgevoel trakteert hij de lezer op beeldrijke beschrijvingen en verrassende wendingen, afgewisseld met de nodige portie humor.

De ketel met soep was behoorlijk zwaar, maar Evert was best wel sterk en als hij niet ziek was geweest, zou hij er geen last van hebben gehad. Samen met Palmerijn bediende hij eerst de graaf en de gravin en daarna de andere genodigden, die netjes wachtten totdat iedereen een portie soep had gekregen. Als laatste kwam de hertogin aan de beurt. Evert voelde het gewicht van de ketel in zijn armen, zijn neus zat dicht en zijn ogen traanden, maar hij probeerde er niets van te laten merken.

Toen ze bij de hertogin waren aangekomen, sloeg het noodlot toe. Evert bleef met zijn voet achter het tapijt haken en hij struikelde. Hij kon zich nog net rechthouden, maar er gutste een flinke schep soep over de rand van de ketel en kwam naast het bord van de hertogin terecht. De plas hete soep stroomde over de rand van de tafel en belandde op haar schoot. Onmiddellijk snelden twee andere bedienden toe om de gemorste soep op te deppen en te voorkomen dat er nog meer van op de dure groene jurk terecht zou komen.

De hertogin was uitzinnig van woede. Haar gezicht werd vuurrood en ze keek Evert een paar tellen aan met een woeste blik in haar ogen. Daarna brulde ze: ‘Kan je niet uit je ogen kijken, stuk onbenul? Waardeloze varkenskop!’

Iedereen zweeg opeens en keek geschrokken naar het schouwspel. De minnezanger stopte met spelen en brak midden in een zin zijn lied af. De hertogin stond op van haar troon en wees met een gestrekte arm naar Evert. Ze beefde van woede. Haar ogen puilden zodanig uit dat het leek alsof ze elk moment uit hun kassen konden rollen. ‘Jij bent echt de achterlijkste van al mijn bedienden!’ schreeuwde ze. ‘Geen wonder dat je ouders je hier hebben achtergelaten! Ik zou je ter plekke moeten laten onthoofden, maar je bent het niet waard dat we voor jou ons eten koud laten worden. Wachters, grijp hem vast en gooi hem in de kerker!’