Tempelier van Tomar
Een moderne reis naar een oude orde

De Tempeliers hadden vele geheimen, maar de oorsprong van hun zijn, is terug te voeren op één logisch verband. De geschiedenis blijft ons geduldig laten zien wat deze waarheid is, je moet alleen wel kijken.
Omstandigheden brengen Tom naar Portugal. Zijn tot dan toe kabbelende leven wordt door een roep uit de geschiedenis werkelijkheid als hij in Tomar zijn droom terugvindt. De ruimte van het echte Portugese land laten hem niet alleen keuzes maken in zijn eigen leven, maar laten hem ook de logica van het geheim van de Tempeliers zien. Langzaam maar zeker ontvouwen zich de keuzes die hij maakt en de tastbare geschiedenis die niet alleen zijn blik op de wereld veranderen.

Wilmar Pasveer (1971) is coach. Hij stond op een kruispunt in zijn leven toen een verhaal langzaam bij hem binnendrong, evolueerde en na enige tijd via zijn handen op het papier terechtkwam. Zijn onbegrensde liefde voor fado, paarden en de Tempeliers brengt hij op belevende, tastbare wijze zo dichtbij dat je de mystieke warmte van Portugal voelt.

Vier Tempeliers, met elk een fakkel in hand, plaatsen zich aan elke kant van het vierkant. De muziek stopt en als op een teken stappen de vier naar voren. Zij steken hun fakkel als een plechtig wapen naar voren en ze ontsteken het vuur. Eerst slingert het vuur zich langzaam, zoekend en voorzichtig om de balken, maar al snel lijkt een onverwoestbare drang het hout te omklemmen en wordt het vuur een tooi van razernij, dat zich alleen laat leiden door de zucht van de wind. Gek idee eigenlijk dat in een land waar vuur zoveel schade brengt, dit een prominent onderdeel is van het feest. Als de vlammen echt omhoog reiken wordt gezang ingezet door een mannenkoor, klanken van “Non Nobis Domine”. Mij bekruipt echt het gevoel dat ik in het verleden ben beland. Door het gezang heen hoor je alleen het wapperen van gewaden en het raspende geschreeuw van het vuur. De indruk slaat zich als een foto in mijn geheugen op, extra gekoppeld met een gevoel van hier aanwezig mogen zijn, iets wat een foto niet kan weerspiegelen. De vlammen maken bewegende grijpende handen op de muren van de kerk en de wit met gele gebouwen op de Praça. Door het felle licht lijkt de wereld zich even te beperken tot de Praça, daarbuiten is het zwart en donker. Vele mensen drommen om het vierkant van Tempeliers heen en uit het niets vinden twee ogen de mijne en op het moment dat we elkaar raken rusten we op elkaar. Ze staart me aan en ik staar terug. Een liefdevolle blik die op me rust, die pas neerslaat als ze door heeft dat ik haar zie en recht aankijk. Mijn ooghoek weerspiegelt mijn emotie van de liefdevolle blik. Mijn arm veegt achteloos langs mijn voorhoofd, alsof ik het warm heb, maar mijn ogen weten beter.
Het vuur heeft haar verzwelgende werk grotendeels gedaan op de Praça en het “Non Nobis Domine” verzacht langzaam in een zucht wind die het wapperen van de gewaden luider maakt en de stilte de nacht weer laat over nemen. De vier Tempeliers komen samen en lopen een pad dat zich als vanzelf tussen de mensen opent.