Shifters
Equinox

Wat als...
Dagelijks nemen we beslissingen. En elke beslissing heeft gevolgen voor de rest van ons leven. En voor dat van je naasten!
Wat als...
Hoe vaak stellen we deze vraag niet?
Wat als we die ene beslissing nu niet, of juist wél hadden genomen?
Wat als...

Een waanzinnig verhaal van drie goede vrienden, die deelnemen aan een wetenschappelijk experiment, en ongewild verwikkeld raken in een kluwen van onwaarschijnlijke gebeurtenissen. Als je de grens bewandelt van wat de wetenschap voor mogelijk hield, kunnen de resultaten gevaarlijk uitdraaien.

Erwin D’hondt, geboren in 1968 in het Brusselse, was al van in zijn jeugdjaren bezig met boeken te schrijven die echter nooit werden uitgegeven. Zijn eerste boek Viva Roma schreef hij op 15-jarige leeftijd, Marestel toen hij 27 jaar was. Intussen hadden ook stripverhalen de revue gepasseerd, meestal in de stijl van sciencefiction. Ook gedichtenbundels en songteksten (voor de Nederlandstalige popgroep Oom Nan) waren een leuke hobby. In 2000 verhuisde hij naar Kontich, waar hij een nieuw leven startte aan de zijde van Dyan Vancleef. Zijn grote droom was het schrijven van een televisiereeks. Zo kreeg het waanzinnige verhaal van Shifters vorm. Op 51-jarige leeftijd besloot hij het verhaal neer te schrijven in boekvorm en was de drang groot om dit uit te geven. Zo ontstond dit eigenlijke echte debuut, het eerste deel van de Shifters-trilogie.

Iedereen zette zich schrap. De zijdelingse parabolen duwden plots een blauw licht in de richting van de bubbel.

“LIFT OFF”

Het blauwe licht van links en rechts kwam samen rond de bubbel en met een verrassend zachte plof, verdween plots de Equinox. De bliksemschichten dansten nog rond de grote lanceringsparabool, een damp achterlatend in de spots in de ruimte rond het platform.

Plots werd het stil. Iedereen hield zijn adem in. De seconden die volgden leken een eeuwigheid te duren, iedereen keek wat verdwaasd naar elkaar. Tot Dante de stilte verbrak:

“Snel, iedereen naar Station 2, binnen de 10 minuten moeten ze daar aankomen.”

De hele crew grabbelde hun papieren bij elkaar, en stormde naar Station 2, 50 meter verderop in het gebouw. Daar aangekomen zette iedereen zich op exact dezelfde plaats als in het lanceerstation. Station 2 was een precieze kopie hiervan. De zijdelingse parabolen werden in werking gesteld, en enkele tellen later, creëerden ze een gelijkaardige bubbel als bij de lancering. Iedereen staarde naar de lege ontvangst-parabool. Minuten tikten voorbij. Je kon een speld horen vallen in de ruimte, het was alsof er zelfs niet geademd werd, zo akelig stil was het. Enkel het gezoem van de gecreëerde bubbel, wachtend op de terugkeer van de Equinox, vervulde de ruimte.

De 10 minuten waren voorbij… Nog steeds geen terugkeer. Dante werd zenuwachtig.

“Het komt goed…het komt goed...” Herhaalde hij fluisterend, zichzelf moed insprekend.