Diep Goud
Over Nederlands erfgoed, machteloosheid en corruptie.

Een Nederlandse emigrant en amateur duiker vindt voor de kust van West Australië een gezonken VOC schip met een kostbare lading.
Hij gaat geldschieters zoeken om de lading boven water te halen, maar dat gaat fout. Nederlands erfgoed dreigt te verdwijnen. Door de Nederlandse regering wordt de ex-politieman Aad Mulder gevraagd om daar een onderzoek te gaan doen. De hele situatie escaleert en ontaard in bedreigingen, misdrijven en erger. Op het eerste gezicht een schokkend en spannend actieverhaal, maar in de laag daaronder liggen vragen over goed en kwaad, frustraties en onmogelijkheden.
In Diep Goud zitten waargebeurde voorvallen, maar ook fictie.
Met dit boek probeert de schrijver een verhaal te schrijven dat ook echt gebeurd kan zijn.

Arie E. Mudde werkte voor zijn pensionering veertig jaar als rechercheur bij de Rotterdamse politie. Hij doorliep verschillende rechercheafdelingen en deed wereldwijd onderzoeken, o.a. in wit-was zaken en naar verdovende middelen smokkel.
Geïnspireerd door zijn recherchejaren en de biografische gebeurtenissen gedurende die periode, is hij na zijn loopbaan gaan schrijven, waaronder de Aad Mulder avonturen.

Tim en de chemicus tikten de glazen tegen elkaar en brachten een dronk uit.
De zon scheen nog steeds meedogenloos en ineen gedoken in de schaduw van de parasol zei de man, terwijl hij zijn wijnglas bestudeerde: “Ik weet wat je bedoelt. Als chemicus ben ik geïnteresseerd in wat je wilt, maar zeg me niet wat je ermee doet.”
Het volgende half uur hadden ze het over insectenverdelger, het goedkope ricine en polonium dat weer besmettingsgevaar opleverde. Goedkope en efficiënte middelen, maar de chemicus wist wat beters.
Na een poosje liet hij de laatste slok naar binnen glijden en stond de scheikundige op. De twee mannen liepen naar buiten en samen liepen ze naar de auto van de man. Voordat ze afscheid namen zei hij: “Wat jij uitspookt moet jij weten, maar hou mij overal buiten. Ik wil hier verder niets mee te maken hebben. Eigenlijk ben ik stapelgek dat ik ook maar naar je luister,” zei de man nors, alle vragen die hij wilde stellen ontwijkend. “Ik kan er alleen maar slechter van worden,” voegde hij er op een achteloze toon aan toe.
Maar hij zei niet: bekijk het maar, ik doe het niet.

Na het advies om heel voorzichtig te zijn met het bloedlinke spul, kreeg hij een dag later van de chemicus een injectiespuit met daarin een middeltje waarvan twee milligram al een dodelijke dosis was voor een volwassene.
Na wat labwerk had de scheikundige een dodelijk mengsel voor hem gemaakt van twee stoffen. Hij had het piekfijn uitgedokterd, tot in de kleinste details. Een van die stoffen was een carfentanil. Het relatief gemakkelijk verkrijgbare en goedkope carfentanil werd direct geïmporteerd uit China. Daar werd het zowel illegaal als door officiële farmaceutische bedrijven geproduceerd.
Dit kwam rechtstreeks van een Chinees chemisch bedrijf. In Australië was het illegaal maar hij kreeg het van een corrupte dierenarts die het middel gebruikte om grote dieren te verdoven zoals krokodillen en kangoeroes. Het spul mengde de bevriende chemicus met een tweede stof, een ander zeer krachtig derivaat waardoor het voor een mens extreem gevaarlijk was. Het werd een verderfelijke mengeling, en was nu een levensgevaarlijke vloeistof. Een cocktail met een dodelijke activiteit van meer dan achtennegentig procent in ongeveer drie seconden.
Buitengewoon gevaarlijk en enorm schadelijk, maar voor het doel waarvoor de Grote Witte het nodig had, erg efficiënt.
Hij kreeg de gevulde injectiespuit in een klein cederhouten kistje met een rood fluwelen voering.