Ik ben niet

Een futuristische wereld. Een nieuw systeem heeft het reilen en zeilen op aarde overgenomen. Het Hoger Hof heeft procreatie op aarde na duizenden jaren geschiedenis vol oorlog en andere onmenselijkheden verboden, waardoor mensen nu in labo’s gecreëerd worden. Iedere Creatie krijgt na een opleiding van tien jaar, vijf jaar lang de tijd om een plek op aarde toegewezen te krijgen. Lukt dit niet, zijn alle kansen op leven vergooid. Dit is precies waar Grace al altijd voor gevreesd heeft… en wat nu werkelijkheid is geworden. Grace is achttien, en is niet klaar om haar lot te aanvaarden. Ze wil leven, iemand zijn. Wanneer die mogelijkheid eindelijk binnen handbereik lijkt te zijn, gebeurt iets dat veel erger is dan wat ze zich ooit had kunnen inbeelden.

Charlotte Vandaele (2000) is geboren in Oostende, en studeert Taal- en Letterkunde Engels-Nederlands aan de Universiteit van Gent. Naast haar interesse voor literatuur is ze ook gepassioneerd door dans en muziek. ‘Ik ben niet’ is haar debuut, maar Charlotte schrijft al verhalen zolang ze zich kan herinneren. ‘Ik ben niet’ ontstond uit een uit de hand gelopen schrijfopdracht in het eerste middelbaar. Ze nam met datzelfde boek in 2018 deel aan een schrijfwedstrijd waar ze in de finale belandde. ‘Ik ben niet’ is het eerste deel van een nieuwe en intrigerende serie.

Eerst was er licht. Overal. En toen boorden duizenden naalden in mijn lichaam. Ik hoorde geroep, al wist ik niet of het zich in mijn hoofd afspeelde of of ik het geluid zelf produceerde.
Ik viel met een harde smak op de grond en het voelde alsof mijn hele lichaam verbrijzeld werd. Ik kon niet ademen.
Ik probeerde mijn ogen te openen en werd verblind door de felblauwe kleur die uit de lucht leek te komen.
De blauwe lucht was prachtig. Ik had onderschat hoe de lucht eruit zou zien, dat de lucht zo’n intense, diepblauwe kleur zou hebben. Hij was zoveel feller dan de foto’s die ik te zien had gekregen in mijn opleiding.
Ik knipperde tegen het felle licht totdat mijn ogen een bos, een riviertje en een groot veld dat zich kilometers ver uitstrekte, waarnamen.
De kleuren waren adembenemend. Maar toen ik iets beter keek, leek alles plotseling te perfect. De bomen hadden een onnatuurlijk groene kleur en er ontbrak iets waar ik de vinger niet op kon leggen, waar ik geen gepast woord voor kon vinden. Het was alsof deze plek niet van natuurlijke oorsprong was; hij leek daarvoor te perfect.
Ik plaatste mijn handen op het natte gras en duwde me voorzichtig rechtop. Mijn benen trilden door de schok van de val, en ik had op dit moment echt iets kunnen gebruiken om op te steunen. Ik moest me focussen om niet opnieuw op mijn knieën op de grond te belanden.
Ik richtte mijn blik opnieuw op de felblauwe lucht.
Ik had verwacht dat ik op een of andere betonnen vloer zou vallen, botten en schedel verbrijzeld en het onperfecte bloed dat zich in mijn aders bevond zou rondom me een plas gevormd hebben op de grijze ondergrond. Maar dat was niet het geval.
Mijn ogen vergaten te knipperen en ik schudde de beelden en gedachten uit mijn hoofd.