Het goud dat zij vond
roman over de beeldhouwster Camille Claudel

'Hoe gaat u het beeld noemen?' vraagt Camille. Ze herinnert zich de avond dat hij haar in een vrolijke bui had opgetild, luid roepend: 'Wat ben je mooi!' ' Enigszins verlegen zegt Rodin: "Je suis belle." Er verschijnt een lachje om Camilles mond en ze kijkt hem schalks aan. 'Je suis belle?' Dat vindt u, door u word ik mooi. Daarom houd ik van u.' 'Zeg dat nog eens, Camille,' vraagt Rodin. 'Ik heb het toch al gezegd?' zegt ze plagend en kust zijn mond. Rodin zucht, hij is smoorverliefd maar Camille is zo onvoorspelbaar in haar gedrag naar hem.

Vanuit haar interesse voor kunstgeschiedenis schrijft Henny van Kesteren romans over belangrijke, maar minder bekende kunstenaressen, zoals Berthe Morisot, Charley Toorop, Suzanne Valadon. Deze roman over Camille Claudel is haar zesde boek. Door bronnenstudie te vermengen met een vleugje fictie heeft zij over deze geniale kunstenares een boeiend levensverhaal geschreven.

Deze roman is de vijfde in de serie over kunstenaressen. Het woord “kunstenares” gebruik ik bewust, hoewel het tegenwoordig gebruikelijk is om voor een vrouw de algemene (mannelijke) vorm te gebruiken. Deze nieuwe taalopvatting gaat tegen mijn taalgevoel in, omdat de vrouwelijke vorm mijns inziens correct is. Denk bijv. aan danseres, zangeres.
Mijn keus voor vrouwen komt voort uit het feit dat ik zag dat kunstenaressen over het algemeen minder aandacht kregen dan hun mannelijke collega’s, vooral vroeger, en in ieder geval minder naamsbekendheid hadden. Vanuit mijn kunst-historische belangstelling begon ik onderzoek te doen naar hun kunst en naar hun levens.
In welk milieu groeiden ze op, welke kansen kregen ze, trouwden ze, kregen ze kinderen, welke vrienden hadden ze, wie stimuleerden haar? Dat waren de vragen die door mijn onderzoek beantwoord werden.

Een opvallende overeenkomst kwam naar voren, namelijk dat de meeste van deze vrouwen in hun jeugd werden gestimuleerd door hun vader. Ik denk aan Artemisia die les kreeg van haar vader, die een beroemd schilder was. Charley Toorop werd gestimuleerd en financieel bijgestaan door haar beroemde vader, Valentine Prax was enig kind, maar mocht van haar vader van Algerije naar Parijs reizen om naar de kunstacademie te gaan. Berthe Morisots vader gaf zijn dochter een atelier in de tuin en Camille Claudel had een vader die een plakboek aanlegde met foto’s en krantenartikelen van zijn dochter. De enige die het zonder de aanmoediging van haar vader moest doen was Suzanne Valadon; zij groeide op bij een alleenstaande moeder.