Interimpels
Tijdelijke opvallende waarnemingen vastleggen naar het heden.

Tijdelijk interessante waarnemingen in het voorbijgaan, nopen tot meerdere fronsen. Dagelijkse gebeurtenissen vastleggen en een leven geven. Waarheid aangevuld met fantasieën, daarbij de realiteit niet uit het oog verliezend. Drama met een lach. Kan dat? Soms wel, soms niet, het houdt mij scherp zo niet wakker.

Alphons Charles Hayes is geboren in Den Haag. Hij heeft ondanks de nasleep van de oorlog als bagage, een mooie jeugd gehad. Aanvankelijk leek het erop dat hij een goede talentvolle voetballer zou worden. Toneelspeler werd hem ook toegedacht. Uiteindelijk wordt hij graficus totdat de camera, via zijn oudste broer, in zijn leven verschijnt, deze zet zijn leven op zijn kop. Nu verdwijnt hij in beelden vermengt met teksten. De combinatie van beelden en fantasieën vertelt tot in detail zijn opzet. Nooit te oud zijn om uitdagingen uit de weg te gaan en durven om te praktiseren.

2 Verveling Tijdens een langdurige, uiterst spannende vliegreis van ongeveer zestien uur, ontdekt één van de reizigers dat voor hem de zogenaamde charme van de eerste vlucht van zijn leven al snel verdwijnt. “Is dit het nu, heb ik het hier zo voor in mijn broek gedaan? Wat een vervelende zooi.’’ De voorstelling is heel anders dan gedacht. Na de spanning van het opstijgen, sluipt de verveling bij hem binnen en zit hij aan één stuk door te geeuwen. De vrij corpulente man naast hem zegt niets, kan ook niet, want deze dikkerd ronkt nog harder dan het vliegtuig zelf. De adrenaline zat hem tot aan de strot. Een film kijken is niet aan hem besteed. Zijn a.d.h.d speelt hem parten. “Kan er niet wat leven in de brouwerij worden gebracht?’’ galmt het door het vliegtuig. Zijn mini fles wijn hoog boven zijn stoel uit tonend en richting de stewardess turend, vervolgt hij met: “Nog één graag!’’ De stewardess brengt de bestelling. Zo gaat het nog drie, vier keer. Bij de vijfde twijfelt de stewardess: “U moet er wel iets bij eten, anders loopt het niet goed af, denk ik.’’ De passagier wordt nu echt vervelend en proportioneel brutaal. “Ik maak dit zelf wel uit. Je moet gewoon doen wat ik zeg, ja. Weleens van klant is koning gehoord? Blauwe trut.’’ (Dit slaat op haar kleding) Wat een dooie boel. De rustplaats van mijn vader is er levendig bij. Hup, schiet op, nog een wijntje.” Sommige medepassagiers kijken verbaasd, maar doen niets, de meesten slapen, lezen of zijn met hun iPad in de weer. “Zeg, huppelkutje, komt er nog wat van?’’ De stewardess negeert dit en verdwijnt in de cabine bij de piloten. Plotseling draait het vliegtuig enige malen volledig om zijn as. Alle passagiers liggen kriskras door elkaar.