Hardnekkig leed

Nadat Jennifer ontslagen is, boekt ze een reisje naar de zon. Niet geheel toevallig na het zien van de brochure die ze over dit zeer buitengewone vakantieoord had ontvangen. David wordt door zijn bevriende baas overgeplaatst naar ditzelfde paradijs om daar zijn werk als psycholoog voort te zetten. Het reisje is achteraf bekeken wat Jennifer betreft iets te enthousiast geboekt en ook David heeft zijn twijfels over zijn aanwezigheid op het resort. Toch blijken beiden hier niet voor niets aanwezig te zijn.

Stephanie Bogerd woont in Rotterdam. Naast werk en andere dagelijkse bezigheden besteedt ze haar tijd vooral aan creatieve en sportieve bezigheden. Schrijven is een van haar hobby's. Hardnekkig leed is haar tweede boek.

Met mijn jas nog aan loop ik langs haar bureau als ik haar in het voorbijgaan hoor zeggen: “Er zitten een paar koekkruimels in je mondhoek.” Ik stop met lopen en draai me naar haar om. Ze wrijft met haar perfect gemanicuurde linker pink over haar eigen mondhoek.

“Hier. Precies op die plek.” Veelbetekenend kijkt ze me aan. Bemoedigend knikt ze me toe. Voorzichtig doe ik een stap in haar richting. Dit moet echt eens stoppen. Elke keer datzelfde gezeik.

“Stop. Tot hier en niet verder. Wat zit jou toch dwars? Ellendig mokkel. Heb ik jou ooit iets aangedaan, dat je me elke dag weer zo aan het zieken bent? Waar zijn we hier eigenlijk? Op een middelbare school soms? Aan dat kinderachtige getreiter van jou heb ik totaal geen boodschap. Kijk liever naar je eigen lelijke rotkop. Die rotkop die straks nog lelijker zal zijn als ik klaar met je ben. Geen haar zal er nog op je hoofd zitten en die huid van je zal nooit meer zo roomblank zijn als hij nu is.”