Samen kanker, mijn levende herinnering
Wat er gebeurde met ons leven toen mijn man hersenkanker kreeg

Na al een bewogen leven te hebben gehad, is Lisa gelukkig. In haar huidige leven waarin alles eindelijk op rolletjes loopt - een baan, een huis, prachtige kinderen, en de liefde van haar leven - komt verandering. Het noodlot slaat toe, haar man, Peter, wordt ziek. Ze komen in een rollercoaster terecht en hun leven staat volledig op zijn kop. Lisa besluit een boek te schrijven om haar ervaringen te delen. Om mensen te laten beseffen dat het cliché echt waar is: liefde overwint heel veel en geeft kracht. Kracht om door te gaan, ondanks de pijn van de verandering. Want verandering van de beweging van het leven, doet je beslissingen maken waarvan je nooit gedacht had ze te zullen maken.

Lisa Hans (1969) is in binnen en buitenland al tiendtallen keren verhuisd. Door scholing, werk en de liefde. Dat heeft haar gevormd als wereld burger. Ze heeft niet de gemakkelijkste jeugd, maar krijgt in haar opvoeding de kans om te ontwikkelen. Ze zit op muziekles, ze sport, gaat naar musea. Ze is een zorgzaam en een gevoelig persoon. Ze ontmoet de vader van haar twee kinderen, maar dat blijkt na meerdere herstelpogingen van de relatie niet te werken. Door met haar ex mee verhuisd te zijn, woont zij inmiddels met haar twee jonge zoons in Rotterdam. Daar ontmoet zij, na een valse start, de liefde van haar leven. Hij is 24 jaar ouder en zij moet het vertrouwen in de liefde weer hervinden. Maar als dat lukt, is ze gelukkiger dan ooit te voren. Ze heeft een goede baan, ze trouwen en kopen een huis. Dan wordt haar man ziek en besluit zij voor hem te zorgen. Alles doet zij om hem de kwaliteit van leven te laten behouden en het geluk van de liefde samen te kunnen blijven delen. Deze ervaring wil zij delen door middel van dit boek.

Dinsdag 10 juli 2018. Na een dag werken net terug van kantoor, begon ik aan het avondeten. Ik had honger, de telefoon ging: “Ik word niet goed.” Het was mijn mannetje Peter, die vanuit de haven waar onze boot ligt naar huis zou komen om te eten. Hij werd flauw en kon zijn arm niet goed meer bewegen.
Ik vroeg hem “Is dit hetzelfde als twee weken terug?”
“Ja”
Ik zeg ”Bel 112, ik zorg dat er iemand naar je auto komt.”
Hij heeft zijn auto in de berm gereden en 112 gebeld, al wachtend heeft hij nog wat marsjes gegeten (kwam ik later achter). Hij dacht dat hij flauw was door de honger. De ambulance was in zes minuten bij hem. Ze namen hem mee naar het ziekenhuis in Rotterdam Zuid, met de veronderstelling dat hij een hersenbloeding (beroerte) kon hebben.
Twee weken eerder, de derde week van juni, was het heerlijk zomer weer. Daar gingen we van genieten aan het strand in Rockanje, waar we al heel lang kwamen. Eerst een bakkie cappuccino bij ons favoriete café op het strand, ons vaste ritueel. Daarna genesteld op onze grote badlakens, muziekje erbij en lekker luieren in de zon. Heerlijk even niks doen.
Na zo’n drie kwartier wat gedut te hebben wilde Peter omhoogkomen en gaan zitten, maar hij werd niet goed. Zijn borstspier aan de linker kant begon te trillen en zijn linkerarm begon ook te trillen, hij kon nauwelijks praten. Ik schrok en voelde angst opkomen, mijn hart begon in mijn borst te bonken en ik voelde het zelfs in mijn keel kloppen. Zou hij een beroerte hebben of aan het doormaken zijn, dacht ik.